Σάββατο 18 Μαΐου 2019

Το δικαίωμα στο ταμπελάκι σου...

Αγάπη
 Η Αγάπη βρίσκεται στο απροσδόκητο των όψεών της, αλλά Αγάπη δεν είναι μια κατάσταση όπου εξαφανίζεσαι από τον χρόνο (αμνησία) για να μην υποφέρεις. Συνειδητά ή ασυνείδητα, ρητά ή άρρητα...

_DSC0072 copy
Όψεις του Πραγματικού, η Αγάπη
Ασθενείς όταν οι Όψεις του Πραγματικού συρρικνώνονται σε  μια δοσμένη φαντασιακή κατασκευή,  πολλαπλότητα του Ενός. Γιατί μέρος της Αγάπης είναι Πραγματικό, ρέει και πάλλεται μέσα στο σώμα...
Συρρικνούμενη γίνεται ακινητοποιημένο σημειακό δικαίωμα, μια αποξηραμένη και σταφιδιασμένη επί-γραφή. Η αγάπη (ενσαρκωμενη και όχι πλατωνικη)  θα εμφανιστεί με όψη και λόγο απρόσμενο.  Εκτός προδιαγραφών και καλουπιών.  Αν ως άνθρωπος έχεις πιστέψει ότι είσαι καταδικασμένος και ανάξιος αγάπης μπορεί και να μην αντιληφθείς και να την προσπεράσεις ή να την απαρνηθείς[1].

Κατάθλιψη
Δεν είναι  ασθενής αυτός που την εκ-δηλώνει, αλλά έκανε την τρέλα να θυσιάσει το είμαι της επιθυμίας του. Στουκάρει στον μεγάλο θεριστή και καταλαβαίνει την μαλακία της τρέλας που είχε κάνει. Γιατί ο χρόνος δεν γυρνά πίσω ειδικά αν έχει θυσιαστεί. Μόνο από το μέλλον μπορεί να ανακτηθεί [2].
Άλλο να καταλάβεις ότι  έχεις χάσει τον χρόνο σου και άλλο να τον έχεις θυσιάσει, καθώς βρέθηκες να αγωνιάς μπλεγμένος σε ένα δικτύωμα (οικογενειακό συνήθως) που σε έκανε να τον (και να σε) θυσιάσεις.
Συνειδητοποιείς ότι και εσύ θα πεθάνεις. Η εμφάνιση της φρίκης  εμπρός στον θάνατο, είναι όταν έχεις κάνει υπαναχωρήσεις έναντι αυτών όπου, πραγματικά ζούσες. Κατάθλιψη  εμφανίζεται, όταν η ζωή σου βρίσκεται εκτός επιθυμίας, όταν εκτός Τόπου βρίσκεσαι, όταν δεν βρίσκεσαι .
Όταν έχεις ανταλλάξει την ζωή σου (χωροχρονικά) με μια έξωθεν καλή εικόνα. Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι έχεις υποδουλώσει τον Τόπο σου σε μια ψεύτικη υπόσχεση.

Τόπος
Ο Τόπος είναι ο ζωντανός βιωμένος χωροχρόνος σου

Απελευθέρωση
Σκληρός ο λόγος της απελευθέρωσης. Χρειάζεται να μισήσεις ότι σε καθηλώνει.
Να κάψεις τα πολύτιμα δεσμά που έχεις συμπεράνει ότι είναι η μόνη σου ταυτότητα, η μόνη σου δυνατότητα. Να αποποιηθείς το δικαίωμα ενός μέλλοντος που μόνη του δυνατότητα είναι να είσαι ένα καταθλιπτικό υποζύγιο του παρελθόντος. Κι αν δεν θλίβεσαι συνειδητά καταθλίβεται το σώμα σου, από την ανεξήγητη ασθένεια. Όλα πήγαιναν τόσο καλά μέχρι που κατέρρευσε το υποζύγιο, καταβροχθισμένο από το παρελθόν (αυτή η τόσο οξεία και αιχμηρή προϋπόθεση της ελευθερίας είναι της Καινής Διαθήκης)  [3].

Ήδη νεκροί. Μεταμεσονύκτιοι (δια[σ]τροφικοί) εφιάλτες της επιλογής. 
Υπάρχουν κάποιοι Ισπανοί που φτιάχνουν λουκάνικα με το αίμα τους.  Έχουν και ένα μίνι μανιφέστο του αυτοκανιβαλισμού,  αυτοφαγίας.  Επιλογή...

Αναίμακτες αιματηρές θυσίες
Από τα αρχαία χρόνια το αίμα ήταν ο συνδετικός ιστός του Οίκου, προς τον οποίο είχες Ιερό Χρέος. Και η θυσία κατ' ουσίαν ήταν, σπονδή αίματος. Το υγρό της ζωής που το προσέφεραν μη και ζωντανέψουν τα ξόανα.

Ολοκληρωτισμός...
Ο Ολοκληρωτισμός εκκινεί όταν επιβάλλεται η μία και μόνη όψη των Πραγμάτων.  Ολοκληρωτισμός δεν είναι η αντίληψη όπου ένα Πράγμα δεν συμπίπτει με ένα άλλο  Πράγμα. Ολοκληρωτισμός δεν είναι  η  αδιαπραγμάτευτη διακριτότητα της Διαφοράς. Ολοκληρωτισμός δεν είναι η άρνηση της εναλλαξιμότητας των καταστάσεων του Πράγματος. Ολοκληρωτισμός δεν είναι όταν αρνείσαι  την εφαρμογή της αντιμεταθετικής ιδιότητας στην ανθρώπινη κατάσταση.

Εξαφανίζοντας (σοβαντίζοντας) το περίγραμμα της Εξόδου Ι
Οι περισσότεροι πολιτικοί σχηματισμοί της επονομαζόμενης Αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλετικής) είναι ρητά ή άρρητα, συνειδητά ή ασυνείδητα συμβιβασμένοι με την ιδέα ότι ο καπιταλισμός είναι αναπόδραστος. Στην πράξη πολλές φορές συνεργούν ως πρόσωπα με την εξουσία της πολιτικής και του χρήματος. Η πολιτική τους θέση και λόγος, κινούνται πάρα πολλές φορές κεντροβαρισμένα από φετίχ, ομοιώματα προσωπικών σχέσεων. Οι δράσεις τους συμβαίνουν ύστερα από συνήθως κοντόφθαλμες και ρηχές αναλύσεις της συγκυρίας, με αποτέλεσμα μια εντελώς πατερναλιστική πολιτική παρουσία που η αστοχία της, προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από θεωρητικολογίες που γεννούν σύγχυση. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δίχως σοβαρή θεωρητική επεξεργασία και ανάλυση δεν μπορεί ένα πολιτικό Υποκείμενο, τόσο ατομικό όσο και συλλογικό, να Πράξει προς την κατεύθυνση του κοινωνικού μετασχηματισμού, όπου θα μας φέρει πέραν του Καπιταλισμού. Η επονομαζόμενη αριστερά στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζεται με μια αερική μή γειωμένη αφέλεια, στην χειρότερη προκαλεί εσκεμμένη σύγχυση που καθηλώνει στην κοινωνική αδράνεια.

Εξαφανίζοντας (σοβαντίζοντας) το περίγραμμα της Εξόδου ΙΙ
Η πραγματικά ευφυής εξουσία φροντίζει να εξαφανίσει το ίχνος (περίγραμμα) της Εξόδου, ιχνογραφόντας παράλληλα  ένα ψεύτικο περίγραμμα σε έναν τοίχο (αναπαριστώντας μια Έξοδο). Όταν με την ορμή που γεννά η επιθυμία, προσπαθήσεις να περάσεις στην υπόσχεση Εξόδου τρακάρεις στο τοίχο. Έτσι έχει στηθεί η παγίδα. Έτσι εμπεδώνεται και η α-δυνατότητα της Εξόδου και η ύπαρξη του Άλλου δρόμου. Μετά εύκολα μπορεί να απευθυνθεί η μομφή της αποτυχίας σε εκείνον και εκείνους που αναζητούν την Έξοδο. Και από  τον πόνο της πρόσκρουσης στο τοίχο ακινητοποιούνται. Έτσι προσφέρουν συνειδητά ή ασυνείδητα τις υπηρεσίες τους πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί της επονομαζόμενης Αριστεράς που λειτουργούν ως πολιτικά μορφώματα και παράγουν σύγχυση. Στείροι ως μήτρες επ-ανάστασης, εγκυμονούν το τίποτα.

Ήδη νεκροί ΙΙ. Ολοκληρωτικό δικαίωμα (επιλογή στο ταμπελάκι σου)
Ολοκληρωτισμός είναι όταν σου αρνούνται την ροή γύρω από την εμφάνιση των Πραγμάτων. Την δυνατότητα του βλέμματος επί μιας έτερης όψης. Που είναι διαφορετικό από την άλλη μιά όψη. Στην πρώτη υπάρχει διαφορά, στην δεύτερη  κατάσταση, σύγχυση.
Δικαίωμα σκέτο, ολοκληρωτικό δικαίωμα. Δίχως τις όψεις της βιωμένης επιθυμίας, δίχως τις όψεις της ενσαρκωμένης   απόλαυσης.
Η ανθρώπινη ύπαρξη εν μέσω προ-διαγραφών. Αυτό είναι δικαίωμα στο ταμπελάκι σου και μόνο. Εκεί που υπήρχε βίωμα,  ξαφνικά νάααασου ένας αποκλεισμός και αντίδωρο  σου δίνουν μια τεράστια ταμπέλα να την κουβαλάς, σταυρό με βεντούζες στην πλάτη σου. Αποκλείεται η βίωση του ενσαρκωμένου ερωτισμού, της αγάπης  που αβίαστα μπορεί να γεννά την βίωση της μητρότητας, την βίωση  της πατρότητας. Αυτά δεν είναι ρόλοι, είναι σωματικοί Τόποι. Που συμμετέχει σώμα πνεύμα και ψυχή.  Και όχι ένα δικαίωμα στην μίμηση ενός ανδρικού ή γυναικείου σωματικού σχήματος. Εκεί που υπήρχε η αντίληψη της διαφοράς, το νομικό δικαίωμα  επιβάλλει εξ-ουδετέρωση αυτής υπαρξιακής κατάστασης, στην ζωή μιας γυναίκας και ενός άνδρα (ανεξάρτητα της σεξουαλικής τους εκδήλωσης). Μπλοκάροντας την επιθυμία αποκλείοντας την απόλαυση. Στο τέλος μένεις συντροφιά με ένα αποξηραμένο δικαίωμα και μια αφόρητη δυσφορία. Κι αναζητάς με κάθε τίμημα την μη-μοναξιά.

Το τερατώδες Πράγμα
Η καθήλωση σε μια και μόνο όψη δίχως αρθρώσεις, απειλείται από την  παρουσία του Έτερου ως Άλλου. Από το ερώτημα της ημιδιαφανούς παρουσίας του. Γίνεται αντιληπτή ως Φόβος  εμφάνισης ενός τέρατος/Πράγματος. Εκεί γεννάται ο ρατσισμός. 

Οι όψεις του Προσώπου πέφτουν κατάχαμα...
Με τα τόσα που λέγονται και γράφονται, τα οποία εξομοιώνουν Όντα και μη-Όντα (ανθρώπους & ζώα) : Οι έννοιες του Όντος και του Προσώπου, της Βούλησης & της Θέλησης (εκεί εδράζεται η Ηθική) αφορά το ανθρώπινο πεδίο. Όταν η διαφορά αυτή χάνεται, διαχέεται το Πρόσωπό σου: πολλές δυστυχίες, καταθλίψεις και τρέλες εκκινούν[4].
 Είναι το Πρόσωπο  στο Υποκείμενο, η ηθική διάκριση μεταξύ του Καλού και του μη-Καλού. Προσωποποιώντας τα ζώα, υπο-δηλώνεται ότι οι άνθρωποι ψάχνουν να ανακτήσουν, με τα ζώα ως μεσολαβητή, το πεσμένο Πρόσωπό τους...


Ήδη νεκροί ΙΙΙ. Κάπως έτσι με μη-αγάπη, τα απέθαντα βαμπίρ αγαπούν να αγωνιούν ...
Για όσους βλέπουν το χάσμα της γής και θέλουν να πέσουν να συγχωνευτούν στην μαύρη τρύπα της μάνας-γης...
Φοβού την αγάπη που για ν' αγαπήσει, καταβροχθίζει, τίποτα δεν γεννιέται και όλα χωνεύονται από σκουλήκια στο πέρασμά της...

Τρώγοντας τον χρόνο
...για να έρθει τι; Το τίποτα. Τρώγοντας την ίδια σου την ύπαρξη. συρρικνώνοντας τον χρόνο πετάς στην φωτιά κομμάτια ολόκληρα από εσένα....

Α-συνείδητο, το παιγνιώδες
κάποια μελετηρά αυγά μελετούσαν.
Κάποια τρία ίσως στον αριθμό, είπαν:
"από την πολλή χτυπημένη μελέτη, ομελέτα γίναμε", και τ' άλλα τρία, απάντησαν: "κι εμείς αυγά μελάτα"...

Αρρωσταίνοντας...
Δεν θανατώνει, δεν αρρωσταίνει η συνάντηση με το Πραγματικό. Κάθε άλλο καθώς το Πραγματικό με την αλήθεια του, γεννά την ζωή. Αυτό που αρρωσταίνει ή/και θανατώνει είναι μια καθήλωση σε μια φαντασιακή ταύτιση Πραγματικού & Συμβολικού μια στάσιμη φαντασίωση του πραγματικού, μια άχρονη Φαντασίωση του Πραγματικού.

Εξάρτημα κι εξάρτηση
Όταν γίνεσαι (ή αφήνεσαι στο να γίνεις) εξάρτημα, μέρος ενός (επικοινωνιακού) μηχανισμού, πόσο μπορεί να μιλάς για τα ανθρώπινα με ένταση κι αλήθεια;
Προσωπικά δεν διαχωρίζω γέννημα/έργο από τον γεννήτορα/άνθρωπο.
Το υποκείμενο που γεννά τέχνη είναι ένα και όχι τεμαχισμένο σε κουτάκια με ιδιότητες/προσωπικότητες.
Ο δημόσιος λόγος απαιτεί ειλικρίνεια, διαφορετικά απογυμνώνεσαι και τα λόγια με τέχνη που φτιάχνεις, φαντάζουν χάρτινοι αγγέλοι.

Η Εποχή της Οθόνης-αβύσσου
Η εικόνα εκλύει τεράστιες δυνάμεις ενόρμησης.
Στην ανθρώπινη κατάσταση η ενόρμηση είναι το ανάλογο των πυρηνικών δυνάμεων στην υποατομική φυσική.
Αυτά ως ένα σχόλιο για την εκούσια μετάδοση και έκθεση της εικόνας της φρίκης που επέλεξε ο φασίστας τρομοκράτης στην Νέα Ζηλανδία


Η άρρητη συντήρηση των Gender Politics
[ή οι πολιτικές συρρίκνωσης στο (σωματικό) σχήμα (και μόνον)]

Από το πολιτικό ερώτημα του  "είναι/Είμαι", τα genter politics   καταλήγουν στο συρρικνωτικό  "έχει/δεν έχει".  Σε ένα δικαίωμα "έχειν" γυναικείου σχήματος. Από εκεί που είναι ενσαρκωμένη μια γυναίκα (υπαρξιακά βιωματικά),  καταλήγουμε σε ένα  δικαίωμα "έχειν γυναικείου σχήματος". Αλλά ουδέτερο. Έχει ένα γυναικείο σχήμα δίχως την ύπαρξη και το βίωμα. Δίχως ας πούμε την συμμετοχή του σώματος. Το οποίο εκβιάζεται φαρμακευτικά προς ένα καλούπι συγκεκριμένου σχήματος.
Αντίστοιχα αν και λιγότερο εμφανές και στους άνδρες, καταλήγουν σε ένα συγκεκριμένο ανδρικό σχήμα. Οι τρανς βρίσκονται σε έναν μη-τόπο από πλευρά βιώματος. Ποιο εμφανές είναι στους άντρες τρανς, ως γυναίκες. Σωματικά οι γυναίκες έχουν ως βίωμα την εμφάνιση της περιόδου.  Θα αναγκαστούν οι άνδρες ως τρανς γυναίκες να προσομοιώσουν  φαρμακευτικά την περίοδο; Θα υπάρχουν σκευάσματα που θα εμφανίζουν και το "αίμα"  της γυναικείας σωματικότητας; Καθώς  στο συμβάν της τεκνογονίας η γυναίκα, συμμετέχει και εγγράφεται το σώμα της και στο σώμα της. Δεν το θέτω με όρους διπόλου (καλό κακό) αλλά με την αντίληψη της διαφορετικότητας, Καθώς σωματικά ένας άνδρας δεν συμμετέχει στην κύηση, θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο για να συναντήσει την σχέση του με το παιδί του που γέννησε η αγαπητική συνάντηση με το σώμα της ερωμένης του. Οπότε αυτό είναι κάτι διαφορετικό από τον δρόμο μια γυναίκας που γίνεται μητέρα και την οδηγεί στην μητρότητα. Αυτά όλα ξαφνικά καταλήγουν σε νομικούς ορισμούς που έξω από το κράτος (και την εξουσία του βεβαίως βεβαίως) δεν βρίσκουν προσ-γείωση.

Αναπαράσταση και απεικόνιση Αναπαραγωγή υπάρχει για φωτογραφίες που επί-λέγονται προς εμφάνιση (κάποτε επί του υλικού μέσου ) πλέον επί της οθόνης. Τι γίνεται με εκείνες τις φωτογραφίες που δεν εμφανίζονται δημοσίως;
Αλλά παρ' όλα αυτά αποτελούν ήδη φωτογραφικά συμβάντα ( πχ Λαρτιγκ) μέχρι την δημοσίευσή τους; Το Πραγματικό της Φωτογραφίας ( γεννάται ως επίπτωση) και του βλέμματος είναι η, κάθε φορά, απ-ελευθέρωση του κλείστρου. Ως απ-ελευθέρωση του επιθυμούντος βλέμματος, μέρος της ενσαρκωμένης ροής που λέγεται και ανθρώπινη ύπαρξη.Το κλείστρο μαζί με το διάφραγμα και το κάδρο (πλαίσιο + γωνία λήψης) λειτουργούν ως αφαιρέσεις φαντασιακές, συμβολικές επί της πραγματικότητας. Είναι μυστήρια η τέχνη της φωτογραφίας μιας και δημιουργείται από μόνο μια ευκαιρία φωτο-γραφισης κάθε φορά. Κι εμφανίζεται στις πραγματικές φωτογραφίες, ως μια (μικρή μπορεί και μεγάλη) έκπληξη. Ταυτόχρονα αναπαράγεται δημοσίως ως πολλαπλή εμφάνιση.





Σημειώσεις
[1] Κάτι ανάλογο προσεγγίζει και ο Ντελέζ στο Κινηματογράφος 1: Η εικόνα-κίνηση, σελ 81-89

''[...] Πρόκειται μάλλον για μια αέρια κατάσταση. Εγώ, το σώμα μου, αποτελώ κατά βάση ένα σύνολο μορίων και ατόμων που ανανεώνονται διαρκώς. Μα μπορώ να μιλάω για άτομα; Δεν θα ξεχώριζαν από τους κόσμους, από τις διατομικές επιρροές (παρ.8). Πρόκειται για μια κατάσταση της ύλης τόσο θερμή, που δεν είναι δυνατό να διακρίνουμε μέσα της στερεά σώματα. Είναι ένας κόσμος καθολικής μεταβολής, καθολικού κυματισμού, καθολικού παφλασμού: δεν υπάρχουν ούτε άξονες ούτε κέντρα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε πάνω ούτε κάτω.. {...]
Το απόσπασμα υπάρχει στον παρακάτω σύνδεσμο
https://bestimmung.blogspot.com/2013/07/gilles-deleuze.html


[2]  Όμως για ν' ανακτηθεί ο χρόνος απ' το μέλλον χρειάζεται να πιστέψεις σε μια τέτοια δυνατότητα. Χρειάζεται το άλμα της Πίστης. Χρειάζεται να πας κόντρα στην λογική που έχει εγκατασταθεί σαν κισσός πάνω σε τοίχο.

[3] Κατά Λουκάν 9.57 -9.62 & 14.15 – 14.35
[...]
Ἀκολούθει μοι. ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι ἀπελθόντι πρῶτον θάψαι τὸν πατέρα μου. 60εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς· σὺ δὲ ἀπελθὼν διάγγελλε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. 61Εἶπε δὲ καὶ ἕτερος· Ἀκολουθήσω σοι, Κύριε· πρῶτον δὲ ἐπίτρεψόν μοι ἀποτάξασθαι τοῖς εἰς τὸν οἶκόν μου. 62εἶπε δὲ ὁ Ἰησοῦς πρὸς αὐτόν· Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
[...]
26 Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι. 27καὶ ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής. 28τίς γὰρ ἐξ ὑμῶν, θέλων πύργον οἰκοδομῆσαι, οὐχὶ πρῶτον καθίσας ψηφίζει τὴν δαπάνην, εἰ ἔχει τὰ πρὸς ἀπαρτισμόν, 29ἵνα μήποτε, θέντος αὐτοῦ θεμέλιον καὶ μὴ ἰσχύσαντος ἐκτελέσαι, πάντες οἱ θεωροῦντες ἄρξωνται αὐτῷ ἐμπαίζειν, 30λέγοντες ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος ἤρξατο οἰκοδομεῖν καὶ οὐκ ἴσχυσεν ἐκτελέσαι; 31 [...]
Κατά Ιωάννη 6.52-6.65
[...]
60 Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον· Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; 61εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; 62ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; 63τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν. 64ἀλλ’ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν. ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν.

[4] Πριν συμβεί ο πρώτος φόνος στην Βιβλική Αφήγηση ο Θεός παρατηρεί ότι στον μελλοντικό φονιά έχουν πέσει (έχουν αφαιρεθεί ;  ) το πρόσωπο/πρόσωπά του. Η όψη/όψεις του. Δεν έχει πλέον πρόσωπο ο Κάιν. 

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες