Το Αναπάντεχο Συμβάν/The decisive moment

Μικρό φωτογραφικό μανιφέστο

Το πρόβλημα για την φωτογραφία (και των φωτογράφων) είναι να ξεπεράσει ο θεατής το αντικείμενο της απεικόνισης και να συναντήσει το υποκειμενικού βλέμμα του φωτογράφου. Με μια κουβέντα να μη στέκεται ο θεατής στο αντικείμενο της φωτογράφισης αλλά να ρωτήσει στο ποιος/πως φωτογραφίζει. Να θέσει δλδ ένα ερώτημα υποκειμένου. Ένα διαλεκτικό ερώτημα.

Διαφορετικά θα συνεχίσει η σύγχυση (και η διάχυση) φωτογραφίας και ζωγραφικής. Η ζωγραφική είναι αναπαραστατική τέχνη, η φωτογραφία εν τη γεννέση της είναι μια μη-αναπαραστατική τέχνη, είναι η κατεξοχήν ασυνείδητη τέχνη, η τέχνη που παίρνει την ίδια την πραγματικότητα ως χωροχρόνο, επαναδια-τυπώνει αυτόν τον χωροχρόνο και εγ-γράφει κάτι καινοφανές.Είναι η πρώτη τέχνη που σημαίνει το ελάχιστο πέρασμα στο Μοντέρνο (δλδ στην διαλεκτική της επιθυμίας που καθαιρεί τον Κύριο/Master/Ηγεμόνα - στην πολιτική εκ-δηλώνεται το Μοντέρνο με τον Κομμουνισμό). Όπου την ερμηνεύουν ως αναπαραστατική την διαμελίζουν.

Η φωτογραφία και ο Κινηματογράφος είναι οι δύο τέχνες του Βλέμματος που αναζητά να σπάσει την νομοτέλεια της συνέχειας παρελθόντος και αναπόδραστου μέλλοντος.

Η κίνηση και ο χρόνος στον κινηματογράφο, μπορούν δημιουργήσουν ένα νέο κατ’ ουσίαν (virtual) τόπο/χώρο και όχι μια όψη προσομοίωσης. Για την ακρίβεια δι-ανοίγουν έναν χώρο με ιδιότητες αντίστοιχες του Συμβολικού.

Οι μεταβολές στην κίνηση της κάμερας αλλά και στο που θα γίνει μεταβατική (μέσα σ’ ένα πλάνο), η εστίαση (foreground-backgtound) είναι που, σε συνδυασμό με το κινούμενο της εικόνας (ακόμα και αν το πλάνο είναι ακίνητο), δημιουργεί/αναδύεται Χώρος, ένα συμβολικό τόπο, τόπος της διαλεκτικής του επιθυμητικού βλέμματος του σκηνοθέτη με αυτό (το επιθυμητικό βλέμμα) του θεατή. Καμία τέχνη δεν δημιουργεί δικό της χώρο. Όλες οι τέχνες (και η φωτογραφία) σφετερίζονται τον ήδη υπάρχον χώρο. Να η Διαφορά μεταξύ Φωτογραφίας και κινηματογραφικής φωτογραφίας. Στην «Κινούμενη Χωροεικόνα» είναι που δημιουργείται/αναδύεται ένας τόπος που δεν υπήρχε και δεν υπάρχει εκτός ταινίας. . Εγγράφεται όμως στο βλέμμα του θεατή. Άρα εγγράφεται κάπου ως καινούριος τόπος επιθυμίας. Ίσως αυτή να είναι η βασική λειτουργία του κινηματογράφου. Η δημιουργία Συμβολικών χώρων/τόπων. Εκεί είναι η δυσκολία του κι εκεί είναι η μαγεία του.

Ενότητες

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το γάλα της Φορμόλης

Αναγνώστες

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου