Το Αναπάντεχο Συμβάν/The decisive moment

 

Δύσκολο να βρεις πληροφορίες για τους «Αντάρτες του Θεού» στα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ που να μην είναι υπαγορευμένες από τα non paper των Υπ. Εξ. των κυρίαρχων δυτικών κρατών [ΗΠΑ – Η.Β. – Γαλλία – Ισραήλ].

 

 

Οι Χούθις ως οργάνωση είναι Γιεμενίτες, κυρίως από την Δυτική Υεμένη, Μουσουλμάνοι Σιίτες. Η ονομασία Χούθις, με την οποία είναι γνωστοί στην Δύση, προέρχεται από την ιδιαίτερη φυλή στην οποία ανήκουν οι περισσότεροι. Όμως για τους ίδιους το όνομα αυτό είναι γενικά ανεπιθύμητο. Η κανονική ονομασία τους είναι Ανσάρ Αλλάχ [أنصا ر الله, ʾAnṣār Allāh], που μεταφράζεται «Αντάρτες του Θεού». Παρ’ όλα αυτά, για λόγους ευκολίας και συντομίας θα υιοθετηθεί και σε αυτό το κείμενο η επικρατούσα στη Δύση ονομασία, Χούθις.

 

Συνοπτικό ιστορικό

 

Η Υεμένη βρίσκεται σε ένα από τα πιο εμπορικά σταυροδρόμια της υφηλίου, ήδη από τα αρχαία χρόνια και μέχρι τις μέρες μας, στο νοτιοδυτικό άκρο της Αραβικής χερσονήσου. Δυτικά είναι η Ερυθρά Θάλασσα, νότια ο Κόλπος του Άντεν, που είναι συνέχεια του Αραβικού Κόλπου, βόρεια συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία και ανατολικά με το Ομάν. Η Υεμένη κατοικείται ήδη από το 5000 π.Χ. Οι Γιεμενίτες είναι ένας αρχαίος λαός, με αξιόλογο πολιτισμό ήδη από το 1200 π.Χ.

 

Ο εμφύλιος πόλεμος της Υεμένης έχει βαθιές ρίζες, με πολλές ένοπλες συγκρούσεις και παρεμβάσεις τρίτων χωρών. Μετά το τέλος της αγγλικής αποικιοκρατίας και μέχρι το 1990 η περιοχή της Υεμένης ήταν χωρισμένη σε 2 κράτη: την Δημοκρατία της Υεμένης, που αφορούσε το σημερινό βόρειο τμήμα, και την Λαϊκή Δημοκρατία της Νότιας Υεμένης. Ο εμφύλιος που ανέδειξε τους Χούθις ως κυρίαρχη πολιτική οντότητα στη χώρα, ξεκίνησε πολύ χονδρικά ως αντιπαράθεση Σιιτών-Σουνιτών. Χρονολογείται περίπου 30 χρόνια.

 

Οι Αντάρτες του Θεού, οι Χούθις, ιδρύθηκαν ως οργάνωση στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ως σιιτικό θεολογικό κίνημα που κήρυττε ειρήνη κι ανεκτικότητα. Στράφηκε στα όπλα μετά το 2004, κυρίως για λόγους αυτοάμυνας και υπό το βάρος της δεύτερης εισβολής και κατοχής του Ιράκ από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Σύμφωνα με τους ίδιους τους Χούθις η πορεία προς την ένοπλη σύγκρουση ξεκινά το 1990, όταν ιδρύθηκε η Αραβική Δημοκρατία της Υεμένης [το ενοποιημένο κράτος Βορείου και Νοτίου Υεμένης] από τον Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ [Ali Abdullah Saleh]. Με την ίδρυση παρέδωσε βόρεια εδάφη της Υεμένης, στη Σαουδική Αραβία. Ο Σιιτικός πληθυσμός εξοργίστηκε από αυτή την κίνηση. Ο Χουσεΐν Μπαντρεντίν αλ-Χούθι [Hussein Badreddin al-Houthi], ο οποίος ήταν πολιτική και θεολογική προσωπικότητα, υπό την επιρροή της ισλαμικής επανάστασης του 1979 στο Ιράν, ξεκίνησε το 2004 αντάρτικο ενάντια στην σουνιτική κυβέρνηση υπό τον Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ. Ο ίδιος σκοτώθηκε σε συγκρούσεις, το 2004. Υπήρξαν έξι συγκρούσεις μέχρι το 2011, με σημαντικότερη τη Γιεμενίτικη Επανάσταση του 2011. Το 2012 ο Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την εξουσία. Να σημειωθεί ότι το 2011 οι Χούθις απέρριψαν μια πρόταση ομοσπονδοποίησης της Υεμένης, που έγινε από το Συμβούλιο των χωρών του Κόλπου, στην βάση ότι θα υπήρχαν φτωχά και πλούσια ομόσπονδα κρατίδια.

 

Μετά την παραίτησή του Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ, ο Μανσούρ Χαντί [Mansoor Hadi] ήρθε σε συμφωνία με τους Χούθις, και κατόπιν εκλογών δίχως αντίπαλο, έγινε πρόεδρος μιας μεταβατικής κυβέρνησης. Στόχος της μεταβατικής αυτής κυβέρνησης ήταν η ειρηνική μετάβαση της εξουσίας. Όμως, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, άρχισαν ξανά οι συγκρούσεις με τους Χούθις, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας [όπως η Αλ Κάιντα]. Η βασική αιτία των συγκρούσεων ήταν η παραβίαση του περιεχομένου της συνθήκης ειρήνης που είχε συναφθεί, καθώς και ότι κράτησε στελέχη από την προηγούμενη κυβέρνηση, στην εξουσία.

 

Τον Σεπτέμβρη του 2014 οι Χούθις εισήλθαν στην πρωτεύουσα της Υεμένης, Σαναά και πήραν τον έλεγχό της. Στις 21 Μαρτίου 2015 η Ανώτατη Επαναστατική Επιτροπή υπό την ηγεσία των Χούθις κήρυξε γενική κινητοποίηση για να ανατρέψει τον τότε πρόεδρο Μανσούρ Χαντί και να επεκτείνει τον έλεγχό των Χούθις, στις νότιες επαρχίες. Η επίθεση των Χούθις, σε συμμαχία με στρατιωτικές δυνάμεις πιστές στον πρώην πρόεδρο της Υεμένης Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ, άρχισαν επίθεση την επόμενη μέρα 22 Μαρτίου 2015 στο Κυβερνείο της πόλης Λαχίτζ στον Νότο της Υεμένης.

 

Στις 25 Μαρτίου η Λαχίτζ έπεσε και οι Χούθις έφτασαν στα περίχωρα του Άντεν. Ας σημειωθεί εδώ ότι το Άντεν είναι σημαντικό λιμάνι στον Νότο της Υεμένης, που εποπτεύει την είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας και κατά συνέπεια τις προσβάσεις πετρελαιοφόρων πλοίων αλλά και πλοίων μεταφοράς εμπορευμάτων προς την κρίσιμη για το διεθνές εμπόριο διώρυγα του Σουέζ. Το λιμάνι του Άντεν ήταν η έδρα της εξουσίας της κυβέρνησης του Μανσούρ Χάντι, ο οποίος έφυγε από τη χώρα την ίδια μέρα. Ταυτόχρονα, ένας συνασπισμός [ώ τι σύμπτωση, όλες οι φιλικές προς την Δύση και το Ισραήλ χώρες της περιοχής] υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, ξεκίνησε στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιώντας αεροπορικές επιδρομές και αποκατέστησε την πρώην κυβέρνηση της Υεμένης. Στον συνασπισμό εναντίον των Χούθις, συμμετείχαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Κατάρ, το Μπαχρέιν, η Αίγυπτος, το Πακιστάν, η Ιορδανία, το Μαρόκο και το Σουδάν.

 

Δημοσίευμα της ιστοσελίδας Globe and Mail αναφέρει συγκεκριμένα τα εξής: «Η Σαουδική Αραβία εξαπέλυσε αεροπορικές επιδρομές την Πέμπτη 26/03/2015, στοχεύοντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Υεμένη που κατείχαν Σιίτες αντάρτες, σε μια βασική πόλη-λιμάνι στο νότο της χώρας, έχοντας αναγκάσει τον μαχόμενο πρόεδρο [τον Μανσούρ Χάντι] να τραπεί σε φυγή διά θαλάσσης, δήλωσαν αξιωματούχοι ασφαλείας. Μερικά από τα χτυπήματα βομβαρδισμού, έπληξαν θέσεις στην πρωτεύουσα της χώρας, τη Σαναά.»

 

Αν και δεν υπήρξε άμεση επέμβαση της ιρανικής κυβέρνησης στην Υεμένη, ο εμφύλιος πόλεμος θεωρείται ευρέως ως μέρος της σύγκρουσης Ιράν - Σαουδικής Αραβίας διά αντιπροσώπων. Εδώ να σημειωθεί ότι οι Χούθις έχουν πολιτική και οικονομική αυτονομία προς το Ιράν. Ο εμφύλιος πόλεμος που ανέδειξε το κίνημα των Χούθις είχε λίγο έως πολύ πέντε βασικούς συμμετέχοντες (οι δύο από αυτούς γενικά σκιώδεις): τους Γιεμενίτες, τους Σαουδάραβες, το Ιράν και σκιώδεις τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Η τότε σύγκρουση Ριάντ-Τεχεράνης ήταν μέρος της ευρύτερης σύγκρουσης μεταξύ των G7 και του Ισραήλ από την μια μεριά, και του Ιράν και του Άξονα της Αντίστασης, από την άλλη.

 

Ο «Aξονας της Aντίστασης» είναι μια άτυπη, χαλαρή συμμαχία, που περιλαμβάνει ομάδες και κυβερνήσεις σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων στην Υεμένη, τη Συρία, τον Λίβανο, τη Γάζα και το Ιράκ, με διαφορές και διαφορετικά επίπεδα εγγύτητας μεταξύ τους και σε σχέση με το Ιράν. Το Ιράν και η Δύναμη Κουντς, ένα υποσύνολο του Σώματος των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, έχουν αναπτύξει αυτό το δίκτυο κατά κύριο λόγο στη βάση της κοινής αντίστασης στην επεμβατικότητα των δυτικών δυνάμεων και του Ισραήλ. Ο άξονας περιελάμβανε την Χεζμπολάχ, την γνωστή σιιτική λιβανέζικη πολιτοφυλακή και ταυτόχρονα πολιτικό κόμμα, την Μπααθική Συριακή Κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Άσαντ που κατέρρευσε τον Δεκέμβρη του 2024, καθώς και σιιτικές πολιτοφυλακές στη Συρία, τις οποίες έχει δημιουργήσει και εκπαιδεύσει η Τεχεράνη. Υπ’ αυτόν τον Άξονα της Αντίστασης βρίσκονται και οι Χούθις.

 

Μια καλή σύνοψη για τις σχέσεις Ιράν – Σαουδικής Αραβίας, [κάτι που αφορά άμεσα τον εμφύλιο στην Υεμένη και τους Χούθις], γράφτηκε από τον Πήτερ Κόνινγκ [Peter Koenig] στην ιστοσελίδα Global Research. Σημειώνει τα παρακάτω:

 

« […] Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας κατέρρευσαν τον Ιανουάριο του 2016, όταν ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράν ισχυρίστηκε ότι σαουδαραβικά πολεμικά αεροσκάφη είχαν ‘σκόπιμα’  στοχεύσει την πρεσβεία του Ιράν στη Σαναά, την πρωτεύουσα της Υεμένης. Προάγγελος αυτού του γεγονότος, στις 2 Ιανουαρίου 2016, ήταν η εκτέλεση από την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας 47 ανθρώπων σε όλες τις πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, ένας από τους οποίους ήταν ένας εξέχων Σιίτης λόγιος [Ιρανοί διαδηλωτές για την εκτέλεση λεηλάτησαν και πυρπόλησαν την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τεχεράνη].

 

… Αυτό [η δήλωση του Ιρανού Υπ. Εξ.] ώθησε τον Σαουδάραβα Σουνίτη Υπουργό Εξωτερικών να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με το Σιιτικό Ιράν. Εκ των υστέρων, και γνωρίζοντας όσα γνωρίζουμε σήμερα, αυτή η μάλλον σκληρή ενέργεια των Σαουδαράβων μυρίζει ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο. Αυτούς που είναι και οι κύριοι προμηθευτές όπλων στο Ριάντ για τον πόλεμό τους εναντίον της Υεμένης. Τον Σεπτέμβριο του 2014, οι Χούτι, εισέβαλαν και πήραν τον έλεγχο της πρωτεύουσας Σαναά για να εκδιώξουν τον τότε πρόεδρο της Υεμένης Abdrabbuh Mansur Hadi , του οποίου η κυβέρνηση ελεγχόταν από το Ριάντ. Οι σιίτες Χούτι έχουν δεσμούς με το Ιράν.

 

… Οι Χούτι είχαν επίσης μια προϊστορία να ξεσηκώνονται εναντίον της Σαουδικής σουνιτικής κυβέρνησης, η οποία για χρόνια διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στις εσωτερικές υποθέσεις της Υεμένης. Η Υεμένη, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά στρατηγική γεωγραφική θέση, όπου εποπτεύει τη Θάλασσα της Αραβίας, από την οποία διοχετεύεται το 70% της παγκόσμιας ενέργειας. Είναι πιθανό η σαουδαραβική επιρροή στην Υεμένη να ‘διακινείται’ από το Πεντάγωνο, το οποίο έχει πολλές στρατιωτικές βάσεις στην Σαουδική Αραβία».

 

Ας θυμηθούμε εδώ ότι τον Μάρτη του 2023, εν μέσω της εκατόμβης στην Λωρίδα της Γάζας, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία σύναψαν μια συμφωνία, με τη μεσολάβηση της Κίνας, με σκοπό  να αποκαταστήσουν τις μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις μέσα στους επόμενους δύο μήνες. Στην πραγματικότητα αυτή η συμφωνία έδωσε τέλος [προσωρινό; μόνιμο;] στον γιεμενίτικο εμφύλιο, κυρίως στην επέμβαση του συνασπισμού του οποίου ηγείτο η Σαουδική Αραβία.

 

Το ερώτημα είναι, αυτή η νέα διπλωματία Ριάντ-Τεχεράνης θα φέρει τέλος στον φρικτό πόλεμο στην Υεμένη; Θα σταματήσει ο ακρωτηριασμός ενός από τους πιο φτωχούς λαούς, από τους πιο καταφρονεμένους, τα τελευταία εκατό χρόνια; Θα σταματήσει η δυτική επεμβατικότητα; Ίσως αυτός ήταν ένας από τους στόχους, μεταξύ άλλων, της Κίνας. Το δεδομένο είναι ότι μετά την συμφωνία η Σαουδική Αραβία έδειξε αποστασιοποίηση προς τις ΗΠΑ, μέχρις σημείου να κάνει οικονομικές συμφωνίες με το Ιράν καθώς και αίτηση ένταξης στους BRICS.

 

Ο καλός Ομπάμα ο κακός Τραμπ και οι ανθρωπιστές της ΕΕ – Μια ιστορία υποκρισίας

 

Απόσπασμα από το άρθρο του καθηγητή Αλόν Μπεν-Μέγιερ [Alon Ben-Meir] «Το κρεοπωλείο της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη και η παγκόσμια απάθεια» στην ιστοσελίδα Global Research:

 

«[…] Από το 2015 [σημ. επί κυβερνήσεως Ομπάμα] οι Σαουδάραβες ηγούνται ενός συνασπισμού κυρίως αραβικών κρατών για να πολεμήσουν στον εμφύλιο πόλεμο της Υεμένης, υποστηρίζοντας την ανατραπείσα κυβέρνηση, ενάντια στους αντάρτες Χούθι - μια ομάδα που συνδέεται με τους Σιίτες και με πλήρη υποστήριξη του Ιράν. Τα παρακάτω στατιστικά στοιχεία δεν είναι απλοί αριθμοί. Ας αναλογιστούμε τι πραγματικά συμβαίνει στον λαό της Υεμένης για να αντιληφθούμε το μέγεθος του πολέμου που έχει γονατίσει αυτό το έθνος.

 

… Από έναν συνολικό πληθυσμό 28 εκατομμυρίων ανθρώπων, τα 22 εκατομμύρια χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Σχεδόν 5,2 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα και σχεδόν ένα εκατομμύριο πιστεύεται ότι έχουν μολυνθεί από χολέρα. Πάνω από 8 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν λιμό και 2 εκατομμύρια εκτοπίζονται και στερούνται βασικές ανάγκες.»

 

Απόσπασμα την μελέτη για το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) με τίτλο «Εκτίμηση του αντίκτυπου του πολέμου στην Υεμένη», που δημοσίευσαν το 2021 οι Τέιλορ Χάννα [Taylor Hanna], Ντέιβιντ Κ. Μπολ [David K. Bohl] & Τζόναθαν Μόγιερ [Jonathan D. Moyer]:

 

«[…] Η πρώτη έκθεση, που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2019, ‘Αξιολόγηση του αντίκτυπου του πολέμου στην ανάπτυξη στην Υεμένη’, διαπίστωσε ότι στα πρώτα πέντε χρόνια του πολέμου είχε ήδη οπισθοδρομήσει η ανθρώπινη ανάπτυξη για περισσότερες από δύο δεκαετίες και, εάν η σύγκρουση συνεχιστεί μέχρι το 2030, αυτό θα εκτιναχθεί στα 40 χρόνια (Moyer, Bohl, et al., 2019). Επίσης ποσοτικοποίησε το έμμεσο ανθρώπινο κόστος των συγκρούσεων – θάνατοι που προέρχονται από ασθένειες και πείνα που μπορούν να συσχετιστούν με την πολεμική σύγκρουση. Έως τα τέλη του 2019, ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα περίπου 233.000 θανάτους – 131.000 από έμμεσες αιτίες. Ο πόλεμος σκότωσε 140.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών από άμεσες και έμμεσες αιτίες.

 

Μέχρι το τέλος του 2021 εκτιμούμε ότι ο πόλεμος θα προκαλέσει:

·           377.000 θανάτους, το 70% των οποίων θα είναι παιδιά μικρότερα των πέντε ετών.

·           15,6 εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν σε ακραία φτώχεια.

·           Υπερδιπλασιασμό του υποσιτισμένου πληθυσμού.

·           Απώλεια 126 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ σε ΑΕΠ».

 

Όλα αυτά τα νούμερα καταστροφής πόνου και δυστυχίας, εις πλήρη γνώση των ευρωπαϊκών κρατών [και της Ελλάδας], όπου συνέχισαν να τροφοδοτούν κυρίως την Σαουδική Αραβία με όπλα. Τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν είχαν χρόνο να ασχοληθούν, διότι στήριζαν το πραξικόπημα Μαϊντάν, δηλαδή την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, και είχαν επίσης σοβαρές ασχολίες με την Συρία και τον επονομαζόμενο «χασάπη» και «δικτάτορα» Άσαντ.

 

Ας μιλήσουμε για Ιμπεριαλισμό

 

«377.000 θανάτους, το 70% των οποίων θα είναι παιδιά μικρότερα των πέντε ετών…»

 

Υπάρχει λοιπόν πρόσφατα μια γενική συγκίνηση για τους βομβαρδισμούς στην Υεμένη, αλλά αυτή την συγκίνηση την εκτιμώ ως εργαλειακή και όχι πραγματική. Είναι αντίληψη υπαγορευμένη από τα Δυτικά ΜΜΕ και την κυρίαρχη αντίληψη που επικρατεί στην συλλογική Δύση. Οι πρώτοι βομβαρδισμοί από τις ΗΠΑ έγιναν το 2016 επί κυβέρνησης Ομπάμα, με Υπ. Εξ. την Χίλαρυ Κλίντον που ήταν ταυτόχρονα υποψήφια για την προεδρία ενάντια στον … «απρόβλεπτο» Τραμπ. … Και δεν ασχολήθηκε κανείς. Σε σημείο όπου ο Guardian δημοσίευσε άρθρο, του Μουσταφά Μπαγιουμί [Moustafa Bayoumi] με τίτλο: «Οι ΗΠΑ μόλις βομβάρδισαν την Υεμένη και κανείς δεν μιλάει για αυτό».

 

Τι έχει συμβεί στις χώρες απ' όπου ξεσπιτώνονται και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες; Πόλεμος και φτώχεια καταραμένη.

Αιτία; Εκείνη η λέξη, ο ιμπεριαλισμός.

Έχει ξεχαστεί;

Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού που λεγε κι ο Λένιν...

 

Ποιοι έχουν ξεσκίσει την Αφρική, την Λιβύη, την Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, έχουν επιβάλλει 40 χρόνια κυρώσεις στο Ιράν, κυρώσεις σχεδόν παντού, στον Παγκόσμιο Νότο με πρόσχημα διάφορες εκδοχές «δικαιωμάτων», παίζοντας παιχνίδια με την διαφθορά, παίζοντας με τις πορτοκαλί πάντα των «δικαιωμάτων», επαναστάσεις;

 

Ιμπεριαλισμό δεν ασκούν μέσω της εξωτερικής πολιτικής των «δικαιωμάτων» οι Δυτικοί;

 

Γιατί δεν αρθρώνεται συστηματικός λόγος και πράξη στην Αριστερά σε ότι αφορά την Υεμένη, ενώ υπερισχύει η ευκολία στον νοητικό αυτοματισμό που περιορίζεται μονοδιάστατα, στους Παλαιστίνιους; Η περιοχή είναι ενιαία [θυμίζω εκείνο το «χασάπης» για τον Άσαντ] και οι φορείς του ιμπεριαλισμού είναι συγκεκριμένοι, όπως ξεκάθαρα συγκεκριμένοι είναι οι όσοι αντιστέκονται απαρτίζοντας τον «Άξονα της Αντίστασης».

 

Γιατί όταν επί «πρώτης φοράς Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ως χώρα στείλαμε αντιαεροπορικά Πάτριοτ και οβίδες πυροβολικού στην Σαουδική Αραβία, οβίδες που θα σκότωναν παιδάκια κάτω των 5 ετών, αυτό πέρασε σχετικά απαρατήρητο;

 

Ο τότε διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Ζαχαριάδης, δήλωσε πως «στη διένεξη της Σαουδικής Αραβίας με την Υεμένη δεν πιστεύω ότι το ζήτημα αυτό λύνεται με το αν θα πουλήσουμε εμείς όπλα στη Σαουδική Αραβία». Έπεσε γενική σιωπή. Το κίνητρο της σιωπής συνοψίζεται στο «μη και τυχόν έρθει το-Κούλη». …ε ο Κούλης ήρθε και τ' αποτελείωσε.

 

Οι αντάρτες με τις σαγιονάρες

 

Και όμως! Οι πάμπτωχοι Γιεμενίτες Σιίτες Χούθις όχι απλά νίκησαν τον συνασπισμό κρατών υπό την οικονομικά κραταιά και με σύγχρονα όπλα Σαουδική Αραβία, αλλά βοήθησαν και βοηθούν έμπρακτα τους Σουνίτες Παλαιστίνιους.

·      Άραγε γιατί επικεντρώνουμε το βλέμμα στις κινητοποιήσεις των αμερικανικών πανεπιστημίων, αγνοώντας παράλληλα τους Χούθις;

·      Άραγε γιατί να δίνουμε βαρύτητα εκεί και όχι σε κάτι ξεκάθαρα ανατρεπτικό, όπως είναι οι Χούθις;

 

Αυτό το ξυπόλητο εθνο-απελευθερωτικό σιιτικό κίνημα και ταυτόχρονα λαϊκός στρατός της Υεμένης, που με την έμπρακτη συμπαράστασή του στους κυρίως σουνίτες και χριστιανούς Παλαιστινίους, έχει φέρει σε πλήρη αμηχανία και πρακτικά σε ήττα τούς κατά τόπους αντιπροσώπους της «κραταιάς» [βλ ιμπεριαλιστικής] Δύσης.

 

Οι Γιεμενίτες χτυπάνε πλοία ισραηλινών συμφερόντων, παρουσία συντριπτικής αμερικανικής αλλά και ΝΑΤΟϊκής ναυτικής υπεροπλίας [συμμετέχει και η Ελλάδα με πλοία]. Έχουν καταρρίψει πάνω από δεκαπέντε κατασκοπευτικά drones κι ενδέχεται να έχουν πλήξει αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ. Η παρουσία των αεροπλανοφόρων δεν τους πτοεί.

 

Άραγε γιατί δεν κινητοποιεί μαζική υποστήριξη αυτός ο νικηφόρος λαϊκός στρατός, ο γεννημένος από τα κάτω, ένα κίνημα που όμως δεν είναι κομμένο και ραμμένο στις φαντασιώσεις της βαριεστημένης μελλοντικής ελίτ, των απόφοιτων των δυτικών πανεπιστημίων;

 

Μήπως επειδή η οργάνωση των Χούθις με το πολύ μεγάλο λαϊκό έρεισμα είναι ένθεοι και ως ένθεοι δεν κουμπώνουν στην «θεωρία»;

 

Την «θεωρία» όπως την αντιλαμβάνονται οι όσοι κλίνουν τους όρους «ταξική πάλη» και «ιμπεριαλισμός» σε όλες τις πτώσεις. Εκεί απευθύνεται το ερώτημα…

 

Οι Χούθις είναι οι τελευταίοι, που έγιναν πρώτοι. Που μαζεύονται μετά την καθιερωμένη προσευχή της Παρασκευής κατά εκατοντάδες χιλιάδες και ενημερώνονται για τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων εναντίον των Ισραηλινών και Δυτικών πλοίων στην Ερυθρά, την Αραβική θάλασσα και τον Ινδικό – αλλά και για να «ορκιστούν» για τους νέους στόχους των επόμενων ημερών. Όλα αυτά ως έμπρακτη υποστήριξη στους Παλαιστίνιους.

 

Όραση όσο φτάνει η μύτη μας, μνήμη όσο του κουνουπιού

 

Μια απάντηση είναι ότι εμείς οι «πεφωτισμένοι» της ελληνικής κοινωνίας, ρητορικά δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί – λίγη σημασία έχουν οι ρητορείες – συνεχίζουμε και πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί.

 

Πιστεύουμε ακράδαντα, εμείς οι βαλτωμένοι «πεφωτισμένοι», ότι η Δύση παραμένει η «σωστή» πλευρά της ιστορίας, με το πάνω χέρι στα παγκόσμια πράγματα … παρ’ όλες τις ήδη υπάρχουσες ενδείξεις, έως αποδείξεις, περί του αντιθέτου.

 

Βρισκόμαστε σε Βαβυλώνια Αιχμαλωσία. Ο όρος είναι θεολογικός αλλά μπορεί άνετα να εφαρμοστεί στην πολιτική. Η αρχή της λύσης των δεσμών μας από την αιχμαλωσία είναι να αντιληφθούμε ότι πραγματικά υπάρχει αιχμαλωσία. Δεν είμαστε φιλοξενούμενοι. Αιχμάλωτοι κι υποτελείς είμαστε.

 

Να αντιληφθούμε ότι η δεξιά πατριδοκαπηλία είναι η άλλη όψη, ενός αριστερού δικαιωματισμού, των μισθωμένων ΜΚΟ.

 

Να αντιληφθούμε ότι ναι, από την λεγόμενη Δεξιά δεν περιμένεις και πολλά, η λεγόμενη Αριστερά [αν δεν είναι δομικό το πρόβλημα της πολιτικής στειρότητάς της], έτσι όπως υφίσταται και έτσι όπως αρθρώνεται ο δημόσιος λόγος της, στην πραγματικότητα είναι και αυτή μέρος του μηχανισμού εκμαυλισμού συνειδήσεων, πολιτικής απάθειας και πολιτικής απελπισίας. Κι η απελπισία αντίθετα απ’ όσο πιστεύεται, σε βαλτώνει, είναι καθηλωτική. Δεν είναι συνθήκη ανατροπής.

 

Ας αντιληφθούμε ότι αυτά είναι που λειτουργούν πυροσβεστικά για την όποια δυνατότητα να υπάρξει γέννηση πολιτικής από τα κάτω. Ας αντιληφθούμε ότι η έξυπνη εξουσία, προσπαθεί να δημιουργεί προϋποθέσεις απελπισίας που την κατευθύνει, προς αυτό που ορίζεται ως συλλογικό υποκείμενο.

 

Ας αντιληφθούμε ότι αυτοί οι λεγόμενοι «ριζοσπαστικοί» και «πεφωτισμένοι» πολιτικοί σχηματισμοί, άρρητα και με συνέπεια, επιλέγουν να στηρίζουν το δυτικό υπάρχον σύστημα. Δεν σκοπεύουν στην ανατροπή του, αλλά του βάζουν πλάτη όταν τεθεί πραγματικό ερώτημα ανατροπής του.

 

Ας αντιληφθούμε ότι η βασική διάσταση της καταστροφής λαών εκκινεί από την υποτέλεια. Ας αντιληφθούμε ότι οι Αντάρτες του Θεού, οι Χούθις, μας αποδεικνύουν κάθε μέρα το πόσο σαθρή είναι πλέον η προβολή ισχύος της συλλογικής Δύσης στην παρούσα συγκυρία, όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος για την ελευθερία του.

 

Ας αντιληφθούμε ότι το κίνημα των Χούθις με ίδιες δυνάμεις απέναντι στην συλλογική Δύση,  τα καταφέρνει! Και καταφέρνει επίσης την έμπρακτη διεθνική αλληλεγγύη για την ελευθερία, προς έναν λαό, τους Παλαιστίνιους, που ούτε ακριβώς αδελφός είναι, ούτε ακριβώς ομόθρησκος είναι. Αυτό όμως που αντιλαμβάνονται πλήρως είναι ότι η δυτική μπότα καταπίεσης δεν φεύγει από τον λαιμό των λαών της περιοχής δίχως ειλικρινή αισιοδοξία για το εφικτό του πράγματος και, φυσικά, δίχως έμπρακτο αγώνα. Εμείς πότε θα το αντιληφθούμε;