Εν δυνάμει φονιάδες...

-Στο άνοιγμα ελοχεύει...
-Τι;
-Το μέλλον σου ο τόπος...
-Δεν μπορώ δε το αντέχω το μέλλον το φοβάμαι...
-... τον τόπο της Χαράς σου;
-τι χαζά είναι αυτά που λές. Πάντα χαζά τα λες. Ασφυκτιώ. Πάω ν' ανα-μετρηθώ στο υϊκό μου φορτίο...
 ... να μου ορίσει η δοσολογία των χαπιών αν-ασφάλειας.
-Ψυχή έχεις;
-όχι την πούλησα για ένα κομμάτι βελούδο, να ντύσω τους τοίχους, να
 μην είναι γυμνοί, να μην είμαι απογυμνωμένη, να μη με πονάει η θηλιά...
 Νιώθω μιαν ανησυχία αλλά μου χουν πει να στέκομαι
 ανάμεσα σε δυο καθρέφτες.

Επιδημία του Φόβου & οι εν δυνάμει φονιάδες.

Ο μπαμπούλας της Λομβαρδίας στην Ιταλία καραδοκεί, από το μέλλον, στο άγνωστο του ανοίγματος.
Οι ίδιες οι επίσημες ανακοινώσεις (παγκοσμίως) έχουν παραδεχτεί ότι εκτιμήσεις βασίζονται σε παραδοχές [1].

Ο πανικός διαδίδεται ως πυρκαγιά στην αποξηραμένη από τον φόβο σκέψη. Εις το όνομα της ιερής, ακαθορίστου και πανταχού παρούσας Αναγκαιότητας.

Εις το όνομα της ιερής, ακαθορίστου και πανταχού παρούσας Αναγκαιότητας:
Ποινικοποίηση της παρέας, ενοχοποίηση της βόλτας, ενοχοποίηση του αγγίγματος κι η ποινή: εγκλεισμός στο σπίτι! Ένοχοι όλοι εκ προοιμίου.

Εις το όνομα της ιερής, ακαθορίστου και πανταχού παρούσας Αναγκαιότητας
Είσαι, εσύ κι εσύ κι εσύ ένοχος! και να μην έχεις την ασθένεια θεωρείσαι ότι την έχεις. Συλλογική ευθύνη. Γι αυτό και είσαι ένοχος.
Όλα αυτά βασισμένα σε ένα ρευστό πλαίσιο πλήρους ασάφειας. Μπορεί βολικά να πάρει οποιοδήποτε σχήμα. Να χωρέσει οποιοδήποτε περιεχόμενο.  Όλοι κλεισμένοι στο κουκούλι ασφυκτιώντας από το προστακτικό βελούδο που μας πνίγει.
Ο σύγχρονος λαβύρινθος είναι η αναπαραγωγή ενός ψέματος με αλλεπάλληλα στρώματα προσομοίωσης που εξατμίζει την αλήθεια. Υπάρχει κάτι σε αυτή την πράξη που δείχνει προς μία και μόνη πραγματικότητα, αυτή του κυνισμού. Υπάρχουν ολόκληρες πρακτικές  που στοχεύουν σε μια διαχείριση της πραγματικότητας, σε μια σχετικοποίηση του Τόπου. Αρχαιότατες τεχνικές ισοδυναμίας ανάμεσα στο έτσι στο γιουβ-έτσι και στο κοκορ-έτσι.

Το τέλειο έγκλημα: Δεν υπάρχει! Πάντα υπάρχουν οι πατημασιές και οι κηλίδες  που επικαλούνται την πράξη του εγκλήματος, του φόνου.
Αναζητούν τα μάτια που βλέπουν τ' αυτιά που ακούν. Που δεν είναι φραγμένα με λέπια χτισμένα από φόβο.

Εις το όνομα της ιερής, ακαθορίστου και πανταχού παρούσας Αναγκαιότητας μπορούν όμως να διασπαρούν όμοια ίχνη που επικαλούνται επίσης την αλήθεια. Κι έτσι γεννάται η σύγχυση που ξαφνικά αποπροσανατολίζει, ξαφνικά ουρανός και γη γίνονται εναλλάξιμα και ανταλάξιμα. Και τότε είναι που ο άνθρωπος απανθρωπίζεται. Χάνεται η διάκριση της πραγματικότητας χάνεται κι ο Τόπος όπου μπορείς να σταθείς. Ασφυκτιάς κι εκρηγνύεσαι.  Και τότε σε χαρακτηρίζουν ραδιενεργό και όχι  άνθρωπο. Σε χαρακτηρίζουν σύμπτωμα. Σε χαρακτηρίζουν αντικοινωνικό  φορέα της ασθένειας. 

Εις το όνομα της ιερής, ακαθορίστου και πανταχού παρούσας Αναγκαιότητας τα παιδιά από εδώ και πέρα θα λέγονται βόμβες διασποράς [θανάτου].

Όλα αυτά έχουν καλλιεργηθεί δημιουργώντας  την εύφορη κοιλάδα του θανάτου. Καλλιεργώντας την αντίληψη του Χρόνου ως αναπόφευκτη Βία. Ως την έσχατη Βία του Θανάτου. Ο χρόνος ως  Κράτος Βίας & Θανάτου. Η Σωτηρία ως απελευθερωμένος χωροχρόνος (Τόπος Χαράς), αυτό  το απελευθερωτικό μήνυμα , το χαρμόσυνο νέο  δεν καταργεί τον χρόνο , περνάει δια μέσου της Φθοράς & αλλάζει τον χρόνο από μια πορεία προς την φθορά και τον θάνατο εν μέσω ματαιότητας σε μια πορεία εκπληρωμένου βιώματος.  Και εδώ ξάφνου ευρισκόμαστε στο ξέφωτο της επιθυμητικής ροής…
Κάπου όταν το μέλλον δεν υπόσχεται φθορά και θάνατο, τα σώματα ανασταίνονται, οι ορθο-"λογικοί" τρελαίνονται, οι αν"ευσεβείς" σκαναδάλιζονται. Οι ασθένειες υπερνικώνται. Θαύματα ιατρικά και άλλα, που συμβαίνουν αν νιώσει ο άνθρωπος ότι το μέλλον  δεν είναι συνώνυμο της Απειλής...

Κυβερνήσεις της εμπορευματοποίησης, το από δεκαετιών εμπόριο του καταβροχθιστή  Χρόνου, την κοπανάν από τις ευθύνες τους. Διαχέοντας την ευθύνη σε όλη την κοινωνία στον καθένα ατομικά.
Ασθενούν οι κοινωνίες όταν εκβιάζονται οι επιλογές ανάμεσα  στο κακό , στο χειρότερο και στο θανατερό. Την κοπανάν αυτοί που εγκλημάτησαν κατά συρροή, μέσα από την καλλιεργημένο και γόνιμο πλέον χωράφι του φόβου και τρόμου. Με την συναίνεση της Αριστεράς που αρεσκόταν στον στείρο επιστημονισμό, όταν δεν εξαγοραζόταν για να ρίχνει στρακαστρούκες στο αέρα αντί για εύστοχες βολές. Να μιλήσει με ρήμα του λόγου που να καίει τους κατά συρροή δολοφόνους των κοινωνιών. 
 
 Αν θεωρούμε τους ανθρώπους ψυχοσωματικά όντα και όχι απλώς μια κινητή έκφραση βιοχημικών διεργασιών που καταλαμβάνει 1 τετραγωνικό μέτρο, κρατώντας αποστάσεις, τότε η κουβέντα για την επιδημία και την ασθένεια μπορεί να εκκινεί. Και ν' αναζητεί αυτό που κάνει τον άνθρωπο να υποφέρει ψυχοσωματικά να νιώθει το μέλλον αποκλεισμένο κι έτσι να υπόκειται σε ενδογενείς (αυτοάνοσα, καρκίνοι) ή εξωγενείς (λοιμώξεις) ασθένειες. Μήπως αντί για την παράλυση του χρόνου,  κάποτε να ξεκινούσε η διερεύνηση, πραγματική ιχνηλάτηση της ασθένειας;
Όχι της στατιστικής καταγραφής συμπτωμάτων και παρατηρήσεων επί της βιοχημείας. Καθώς και στην κλασσική ιατρική ο παράγοντας της ψυχικής ευεξίας καθορίζει την πορεία ενός ανθρώπου σε σχέση με μια ασθένεια .

Είμαστε στο τέλος Εποχής...  Άραγε ο επόμενος χειμώνας με την έξαρση της εποχικής γρίπης μας περιμένει. Μας  περιμένει κι ένα ακόμη κλείδωμα των εν δυνάμει φονιάδων, για το κοινό καλό;

___________________
[1] "Σύμφωνα με τον κ. Τσιόδρα, η διασπορά του ιού συνεχίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο με περισσότερα από 208.000 κρούσματα και περισσότερους από 8.200 θανάτους. Με βάση τα διεθνή δεδομένα, η θνητότητα κυμαίνεται από 0,005% έως και 1%, αλλά με αρκετή αβεβαιότητα.
Εμείς πέραν των ανωτέρω που σας είπα, χρησιμοποιούμε και μαθηματικά μοντέλα, που έχουν ως βάση τους τα χαρακτηριστικά του ιού, τα σοβαρά νοσηλευόμενα περιστατικά και τους θανάτους."
https://www.aftodioikisi.gr/ipourgeia/koronoios-apagoreyontai-oi-synathroiseis-ano-ton-10-atomon-prostimo-1-000-eyro/?fbclid=IwAR2mFA6PziCWFhe4Ftk5zBJsdQXfqkCZVjBxaKeAZqjKL11fl_9Zs12mob0