Δικτατορίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα

Μιλώντας για δικτατορίες και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Κι όπου τα όνειρα εγκλωβίζονται στο Λόγο του Κυρίου μεταμφιεσμένος σε Λόγο της Επιστήμης.
Εγκλωβισμένοι στο "ότι πουν οι ειδικοί". Όπου πολλοί "αριστεροί" θα κλαψομουνιάζουν αλλά κατά βάσιν επειδή θα είναι επιστημονικοφανείς οι φετφάδες θα τους δέχονται. Και θ' αναζητούν πιο ανθρώπινη διαχείριση, κατά το "καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο". Πολλοί "Αριστεροί" δεν έχουν ξεφύγει από τον Αγαμέμνονα ή και αυτόν τον Κρέοντα. Που σημαίνει πρόθυμες θυσίες υπέρ της Πόλης (Πόλης σκέτης αφηρημένης οντότητα δίχως τους Ανθρώπους - οι άνθρωποι ως απρόσωπη μάζα) δίχως καν τα ερωτήματα που αναδύονται στην τραγωδία "Αντιγόνη". Η Αρχαιοελληνική Γραμματεία αναγνωρίζει μόνον μια Θεότητα, μόνον έναν πραγματικό θεό στον οποίο υποτάσσονται θνητοί κι αθάνατοι. Την Αναγκαιότητα. Και οι "αριστεροί" της εποχής μας δεν πάνε πέραν της Αναγκαιότητας. Ορίζουν την πολιτική τους μέσα στα πλαίσια της Αναγκαιότητας. Οι Αριστεροί βρίσκονται στην θέση των ελληνιστικών φιλοσόφων της Αθήνας κατά το 60-70 μΧ όπου ήρθε και συνομίλησε ο Παύλος, τον περιγέλασαν και τον λοιδόρησαν, καθώς κατ' αυτούς τίποτα δεν ξεφεύγει από το ατσάλινο χέρι της αναγκαιότητας, ούτε του θανάτου. Η μελαγχολία του Παγανισμού συμβαίνει καθώς πάντα στο τέλος, περιμένει η φθορά του θανάτου.

 Είναι το ανυποχώρητο της Επιθυμίας (οπότε προηγείται η Ελεύθερη Βούληση και Θέληση που δεν υποτάσσεται στην Αναγκαιότητα) όπου σε βγάζει στην ζωή ως εκπληρωμένη χρονικότητα. Μιας ανυποχώρητης ζωής. Πέρα από τον φόβο του θανάτου. Γι αυτό και δεν αναγνωρίζουν ότι μέσω της αναγκαιότητας επιβάλλονται οι δικτατορίες και οι ολοκληρωτισμοί. Γι αυτό και μονίμως πιάνονται με εσώρουχα αγουροξυπνημένοι. Ο κομμουνισμός συναντάται με την Βίβλο καθώς διεκδικεί στις ανθρώπινες σχέσεις την ελεύθερη Θέληση και Βούληση ως αληθινή και πλήρη ανθρώπινη Φύση ενός ενσαρκωμένου ζωντανού επιθυμούντος ανθρώπινου όντος. Το ανυποχώρητο της Επιθυμίας (οπότε προηγείται η Ελεύθερη Βούληση και Θέληση που δεν υποτάσσεται στην Αναγκαιότητα) που δεν είναι απρόσωπη, αλλά εκφράζεται από και διά μέσου του Προσώπου. Αυτού του εναδικού κι ανεπανάληπτου χαρακτηριστικού.
Το τρισυπόστατο του Όντος:
Ψυχή Πνεύμα & Σώμα. Και στο Σώμα είναι που ορίζεται ο τόπος της Αλήθειας. Και είναι πολύ κεντρικό ζήτημα αυτό της ενσάρκωσης. Δίχως συμβιβασμούς. Δίχως τους αστερίσκους της αναγκαιότητας. Οι συμβιβασμοί οδηγούν σε ομοιώματα (Simulacra) και σε καταστάσεις προσομοίωσης. Το Σώμα που επιζητούν με τα κλειδαμπαρώματα να το καταστήσουν ένοχο φορέα μεταδοτικών μολύνσεων, αποστειρωμένο αντικείμενο ή φορέα παραβιάσεων, καθώς στο σώμα είναι που εμφανίζονται τα σημάδια της οδυνηρής ανελευθερίας, στην μορφή αυτοάνοσων ή εκφυλιστικών ασθενειών.

Το σώμα είναι που θα βρεθεί αποστερημένο από την επαφή του έτερου, αγνώστου, λόγω της αναγκαιότητας που επιβάλλουν οι συνθήκες. Ο έτερος και ο άγνωστος καθίστανται απειλή. Το λίκνο κάθε ανθρώπου , το σώμα του καθίσταται απειλή. Που η μόνη δυνατότητα είναι να το διαχειριστείς ώστε να το εξυγιάνεις. Η διαχείριση είναι οικονομικής φύσεως, όπως τα δημόσια οικονομικά πρέπει να υπόκεινται στην ηθική του υγιούς. Να είναι εξυγιασμένα μέσω της στέρησης (λιτότητας).
Αυτή την δικτατορία, αυτόν τον ολοκληρωτισμό, μες την τυφλότητα του επιστημονισμού τους, οι "Αριστεροί" δεν τα αναγνωρίζουν.