Ανάσταση, Επ-Ανάσταση ή Το πέρασμα του κύκλου

Το πέρασμα (Πάσχα - פֶּסַח‎ Pesah) για να συμβεί χρειάζεται να διακοπεί ο κύκλος. Να γίνει τομή ώστε να μην περάσει υπο-χρεωτικά από ίδια σημεία κάθε φορά, ξανά. 
Σε όλη αυτή την ιστορία του Πάθους του ανθρώπινου πάθους που οδηγεί στην επανάληψή του, το βλέμμα που μας οδηγεί στην επανάληψη, είναι ένα βλέμμα καθηλωμένο γοητευμένο, σαγηνεμένο από την οδύνη από την γεύση της οδύνης που συμβαίνει σ' ένα υποκείμενο. Είναι το βλέμμα που καθηλωμένο προσκολλημένο στο παρελθόν καμπυλώνει την πορεία και την επιστρέφει στο ίδιο σημείο εκκίνησης ζητώντας ξανά το ίδιο σαγηνευμένο από το αίνιγμα του ίδιου ξανά, της επανάληψης. Όπως το φίδι που τρώει την γνώριμη ουρά του. Επανάληψη στην επανάληψη από τα γεγονότα-κρίκοι φτιάχνεται η αλυσίδα που μας δένει με το αναπόφευκτο. Χρειάζεται μια θύελλα [ 1] ένας άνθρωπος που ξεκινά μια τομή ανάμεσα στα υπο-χρωτικά γεγονότα για να σπάσει η αλυσίδα. Όπως το κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, οδηγούμενο από την Επιθυμία του φωτογράφου,

διακόπτει την ήδη υπ-άρχουσα πραγματικότητα για να επιτρέψει στιγμιαία την εμφάνιση μιας άλλης πραγματικότητας. Ε αυτό προσδιορίζεται ως

Ανάσταση, η πραγματωμένη ενσαρκωμένη επιθυμία διακοπής της αλυσίδας των γεγονότων που οδηγούν νομοτελειακά σε κυκλική καθηλωτική επανάληψη. Αυτό προσδιορίζεται ως επανάσταση, ο χωροχρόνος εκείνος όπου επιτρέπει να επαναδια-τυπωθούν οι ανθρώπινες σχέσεις ως πραγματικής κι μη αναπαριστώμενης επιθυμητικής ελευθερίας και όχι ως σχέσεις φόβου υποδούλωσης και κατάπνιξης της επιθυμίας βουλιάζοντας στην προσποίηση ή την προσομοίωση.

[1] Όπως την περιγράφει ο Walter Benjamin στις "Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας" θέση ΙΧ

Φωτο Nίκος Πάλλης (aka Altair Proxima)
https://www.flickr.com/photos/altairproxima/