Για την Documenta

"Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει"

Γύρω από την Documenta και την διάχυση  τέχνης στα όρια του θορύβου υπόβαθρου που αυτή τελικά πράττει:
Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι εκθέσεις δε λένε τίποτα τελικά δε γεννάν τίποτα, κι ότι εξαίρεση υπάρχει σ' αυτό είναι απλά ισχνή εξαίρεση. Αρθρώνουν θραυσματικούς λόγους, εντυπώσεις λόγων, εντυπώσεις αισθητικής. Ανακυκλώνουν μια διάχυτη υποψία απόλαυσης αλλά ούτε καν προσεγγίζουν το ζήτημα της (ασυνείδητης) επιθυμίας για πέρασμα (μέρες που ναι). Τόσο του γεννήτορα καλλιτέχνη όσο και του δέκτη-επισκέπτη. Δίχως να καταφέρνουν έστω να περιγράψουν την επονομαζόμενη συγκυρία την οποία βιώνουμε, πόσο μάλλον δε, να εγγράψουν μια τομή. Να εγγράψουν μια πρόταση που θα δείχνει προς το αλλιώς του αδιεξόδου της εποχής μας. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα για το τι δεν είναι η Documenta: Παραμονές του ΒΠΠ ο Πικάσσο "γέννησε" την Γκερνίκα.  Η Γκερνίκα περιέγραψε τα όσα συνέβησαν στον Ισπανικό εμφύλιο και προφήτεψε τα όσα θα συμβούν στον επερχόμενο Β ΠΠ. H documenta στείρα καθώς είναι απο γεννησιμιού της δεν μπορεί να προφητέψει τίποτα.. Ανακυκλώνει ως τέχνη προσομοίωση τέχνης.
Δε κατάφερνει ούτε αυτό το λίγο που μιλά με απλά λόγια ο Μούτσης..