Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Γωνία λήψης και όχι αγωνία έκ-θλιψης

Περί Πίστης


Ο Μπένγιαμιν μας λέει [1] : Δεν υπάρχει Βλέμμα δίχως το Υποκείμενο που θραύει. Δεν μπορείς να πράξεις πέρασμα και να βρεθείς στην ύπαρξη δίχως θραύση. Δεν μπορείς να σπάσεις το συμμετρικό επαναληπτικό χρόνο του ομογενούς "πάντα ίδιο" που συρρικνώνει το χώρο σου, που εξαφανίζει τον χρόνο σου και ασφυκτιάς εντός του. 
_DSC0322 copyΕίναι  κυματισμός της ομοιογένειας, που εντοπίζει το βλέμμα (ο άνθρωπος που βλέπει ο ίδιος), η Διαφορά για ένα Υποκείμενο που κοιτώντας προς το παρελθόν κάνει το άλμα, γεννώντας το νέο, το διαφορετικό μέλλον . Το θραύσμα όχι ως πολλαπλότητα συμμετρικών/μερικών αντικειμένων που διαχεόμενα λένε όλα το ίδιο, αλλά ως ο απεγκλωβισμός του βλέμματος από την στιλπνή επιφάνεια. Που άλλοτε καθρεφτίζει και άλλοτε απορροφά. 

Συμβάν σωτηρίας είναι η αποκαθήλωση από το αιώνια παγωμένο σταυροδρόμι. Η σταύρωση στο σταυροδρόμι προκαλεί δυσφορία. Και χρειάζεται ένας ολόκληρος Γνωστικός και γνώριμος μηχανισμός, αυτός της Ιδεολογίας, για να πείσει το Υποκείμενο ότι πρέπει να κατα-πίνει την δυσ-φορία του και μεθυσμένο να μένει καθηλωμένο, στο όνομα της προόδου, αντικείμενο πίστης. Όμως η πρό-οδος αυτή καθαυτή δεν φέρει όνομα, εκ-φέρει Πίστη και άλματα Πίστης...


Για την ταυτότητα

Η ταυτότητα είναι μια υποκειμενική κατάσταση ύπαρξης, ερώτημα του υποκειμένου που μπορεί να α-κινητοποιείται σε ένα πρότυπο. Μπορεί όμως και να  κινείται γύρω από τον νόμο της κοινωνίας και τον κανόνα της κοινότητας. Και ναι συμβαίνει οι άνθρωποι να βρίσκονται στο σύμπαν μιας ταυτότητας που γεννιέται κοινωνικά και πράττεται σωματικά, περιλαμβάνει φαντασιακές ταυτίσεις και συμβολικές ερμηνείες μιας κατάστασης ως προς την απόλαυση του (κοινωνικού) πραγματικού. Το σύμπαν αυτό δεν είναι μια αρχιτεκτονική κατασκευή ούτε κατασκεύασμα.
Για παράδειγμα, είναι μια παροντική χωροχρονική κατάσταση απόλαυσης (ο άνθρωπος χορεύοντας, τραγουδώντας), αδιαφορίας ή οδύνης, κοινωνικών σχέσεων (πολιτικών, οικονομικών, προσωπικών σχέσεων) και ερμηνειών συμβάντων του παρελθόντος και του παρόντος.


Το φετίχ, αναγκαίο συμβόλαιο

Πουλώντας κατασκευασμένες φαντασιώσεις: υπερσεξουαλικά (υπερεθνικά) αναγκαία φετίχ.
Το φετίχ αναδύεται ως αναγκαία συνθήκη παρουσίας, για να υποκαταστήσει την απούσα επιθυμία, την απούσα απόλαυση. Την αδυνατότητα αγάπης. Το φετίχ αρνείται τον ερωτισμό, της ενσαρκωμένης επιθυμούσας απόλαυσης μεταξύ μεταξύ δύο ανθρώπων (την αγάπη). Ταυτόχρονα υπερτονίζει μεγεθύνει και πολλαπλασιάζει το σεξ ως δραστηριότητα (ποσοτικοποιημένος ερωτισμός),  ως πολλαπλότητα εμφάνισης του, πλέον ως αναγκαίου ασεξουαλικου αντικειμένου. Φετιχοποίηση για παραδειγμα του σεξουαλικού οργάνου. Ο σωματικός τόπος της διαφοράς μεταξύ της γυναίκας και του άνδρα ανάγεται σε ένα μέσο (εργοστάσιο) παραγωγής  διέγερσης. Εκεί που αντί το σώμα του ανθρώπου χαρούμενο να ζει στην ερωτική συνάντηση , καταλήγει το σώμα να είναι εργοστάσιο παραγωγής σεξουαλικής διέγερσης. Μόχθος, άχθος και αφόρητη κούραση. 


Ανοησία...

Ποιος λοιπόν ριζοσπαστισμός ως επιθυμητική πράξη, θα μπορέσει να «επιτραπεί» υπό την εγγραφή σε αυτά ισχυρά προπύργια του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού[2];
Το ΝΑΤΟ σε υπηρεσία ενάντια σε εθνικιστικούς αλυτρωτισμούς. 
Ένας  υπερεθνικός οργανισμός που εξυπηρετεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τέθηκε στην υπηρεσία του διεθνισμού...


Νέος ηθικισμός (πουριτανισμός)

Τοξική αρρενωπότητα τοξική θηλυκότητα, τοξικές σχέσεις. Η τοξικότητα είναι το νέο σημαίνον εγκεκριμένης τύφλωσης και συμμόρφωσης προς ένα καθορισμένο μοντέλο σχέσεων. Για άλλη μια φορά ο ηθικισμός συγχέεται με την ηθική. Το επιτέλεσμα μιας τέτοιας νορμας θα είναι η εκρηκτική ασφυξία στις ανθρώπινες σχέσεις η τυποποίησή τους κι ο κομφορμισμός. Θα εμφανιστούν νέα νοσήματα συμπεριφορών. Οι άνθρωποι θα αναζητούν λίγες σταγόνες συνάντησης εγκλωβισμένοι στον ασφυκτικό κορσέ της τυποποιημένης (προσομοιωμένης) συνάντησης. Του νέου πουριτανισμού. Θα παράξει πολλά μικρά ή και μεγάλα ομοιώματα αγάπης


Ονειροπόληση: το πραγματικό της φωτογραφίας

Ότι συμβαίνει είναι του ανθρώπου (Υποκειμένου). Όταν συμβαίνει είναι της (δικής του) επιθυμίας, του ανθρώπου. Το βλέμμα δεν είναι αντικείμενο ούτε ιδιότητα έξω από το υποκείμενο αλλά το συμβάν της επιθυμητικής ροής. Κάτι που συμβαίνει και αρθρώνεται, ομιλεί και γράφει. Ασυνείδητο επιθυμιτικό καινοφανές κείμενο, (αφήγηση) του φωτός και του μη φωτός του χρώματος και του μη χρώματος του εντός του κάδρου και του εκτός του κάδρου της λήψης από γωνίας έναντι μιας άλλης γωνίας (σε ότι αφορά την τέχνη της φωτογραφίας). Το πραγματικό απ-εικονίζεται δεν αναπαρίσταται. Η απ-εικονιση επιτρέπει διαλεκτική (ροή), η αναπαράσταση όχι. Η αναπαράσταση αφορά μια θεατρική σκηνή ή μια φαντασιωτική κατασκευή (σέλφι, φωτογραφίες γάμου κλπ) που απαθανατίζει παγωμένες αναμνήσεις.
Η φωτογραφία εν τη γέννεση της είναι μια μη-αναπαραστατική τέχνη, είναι η κατεξοχήν ασυνείδητη τέχνη, η τέχνη που παίρνει την ίδια την πραγματικότητα (φαντασιακές & συμβολικές ερμηνείες) ως χωροχρόνο (βιωμένο)/πραγματικό , επαναδια-τυπώνει αυτόν τον χωροχρόνο και εγ-γράφει κάτι καινοφανές. Αυτό το καινοφανές είναι-του-βλέμματος. Εκεί εμφανίζεται επιθυμία ως οπτικό ασυνείδητο. Η φωτογραφία ως ονειροπόληση.
Το Πραγματικό της Φωτογραφίας γεννάται ως επίπτωση και του βλέμματος. Είναι η κάθε φορά απ-ελευθέρωση του κλείστρου. Το κλείστρο μαζί με το διάφραγμα και το κάδρο (πλαίσιο + γωνία λήψης) λειτουργούν ως αφαιρέσεις φαντασιακές, συμβολικές επί της πραγματικότητας. Είναι μυστήρια η τέχνη της φωτογραφίας μιας και δημιουργείται μόνο μια ευκαιρία φωτο-γραφισης κάθε φορά. κι εμφανίζεται στις πραγματικές φωτογραφίες, ως μια (μικρή μπορεί και μεγάλη) έκπληξη. Ταυτόχρονα αναπαράγεται δημοσίως ως πολλαπλή εμφάνιση. Στις μέρες μας υπάρχει αποκλεισμός για το πρώτο και επιβάλλεται ως μονόδρομος το δεύτερο.




[1]"IX
Για πέταγμα η φτερούγα μου αvoιχτή
Θα ήθελα να γυρίσω πίσω
Γιατί αν έμενα για ατέλειωτο χρόνο
Θα είχα πολύ λίγη τύχη.


Gerhard Scholem, Χαιρετισμός του Αγγέλου


Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα."



[2] Φυσικά αναφέρομαι στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η συμφωνία των Πρεσπών έτσι όπως έγινε έχει ήδη την εξής επιτελεστικότητα στο πολιτικό σκηνικό και των δύο χωρών (Ελλάδας και Β Μακεδονίας):

πολιτικά και κοινωνικά είναι και θα είναι πλήρως χειραγωγούμενοι οι πολιτικοί σχηματισμοί των δύο αυτών χωρών. οι πολιτικοί σχηματισμοί και στις δύο χώρες θα είναι στην πράξη πολιτικά μορφώματα ανάλογα του Γαλλικού, Ρωσικού, Αγγλικού κόμματος του 19ου αιώνα. Θα θεωρείται ανέφικτη η οποιαδήποτε πολιτική πράξη που θα έρχεται σε αντίθεση τόσο με την γραμμή του του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ. Εκεί βασίζουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η πολιτική ελίτ της Βόρειας Μακεδονίας την επιβίωσή τους. Θα καταστούν αναγκαία οι γραμμιτζήδες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στο εσωτερικό τους και στις διεθνείς σχέσεις τους. Ειδικότερα για την Ελλάδα, ισχύει για το σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος. Καμία άρση των εθνικισμών δεν πρόκειται να συμβεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες