Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2017

Πρωτόκολα που σε καθηλώνουν με μια κόλλα στο χαρτί...

[Με αφορμή το άρθρο του "The Press Project"]

H απο-ασυλοποίηση είναι κάτι που πηγαινοέρχεται σα τα κύματα στην παραλία. Το ίδιο και τα εγκλήματα ορατά κι αόρατα που γίνονται στο όνομα της θεραπείας.

Grafiti @ SifnosΤο θέμα είναι ότι οι αντιλήψεις περί ψυχικής "υγείας" και οι συνεπακόλουθες "θεραπείες" επιτείνουν αν δεν δημιουργούν το πρόβλημα. Μα και εκτός ασύλων τα χάπια παίρνουν και δίνουν, οι εφεύρεση νέων ψυχικών συνδρόμων και διαταραχών είναι κοινός τόπος στην κυρίαρχη αντίληψη για τον ψυχισμό, ειδικά στα μικρά παιδιά. Το μπούκωμα με ritalin στις ΗΠΑ ή τα αντίστοιχα φάρμακα στην Ευρώπη, σχεδόν επιβεβλημένη. Πολλές φορές σε συνεργασία ή/και δυστυχώς με την προτροπή των συστημάτων εκπαίδευσης και των δασκάλων. Όλα στο όνομα της προσαρμογής. Σε τι; Φυσικά στις μαθησιακές παραγωγικές μεθόδους που ορίζουν αν ένα παιδί έχει επαρκές γνωστικό φορτίο (για καταλήξει επαρκές ανθρώπινο δυναμικό - τα σημαίνοντα της ηλεκτρολογίας κυριαρχούν στις δ/νσεις προσωπικού ων μεγάλων μικρών και δημόσιων επιχειρήσεων - είναι δε η πεμπτουσία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού). Μετωνυμικά αν έχει αφομοιώσει συγκεκριμένες γνώσεις με συγκεκριμένο τρόπο και είναι ικανό να τις παρέχει αποδοτικά, όταν του ζητηθούν στο εργασιακό πεδίο. Διότι το εκπαιδευτικό σύστημα, πάνω στο καλούπι της αποδοτικής παραγωγής σε προσαρμόζει. Παγκοσμίως η "πρωτοκολοποίηση" (μεθοδολογία και αξιολόγηση των αποτελεσμάτων, των θεραπειών βάση πρωτοκόλλων) στην Ιατρική Πράξη, αντί της ίασης επικρατεί, με αποτέλεσμα ασθενείς και θεραπευτές να λειτουργούν όλο και λιγότερο ως άνθρωποι εν μέσω διαλεκτικής όλο και περισσότερο ως εφαρμοστές και δέκτες ιατρικών πρωτοκόλλων διαχείρισης της "ασθένειας" στην λογική της επισκευής, κι όχι της ίασης. Κάπου εκεί εξαχνώνεται το ανθρώπινο.
___________________________________

"Αναπόφευκτα, ρωτώ τον κ. Νικολαΐδη αν υπάρχει ακόμα μέρος της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας που να αποδέχεται τη μηχανική καθήλωση και που να συνταγογραφεί χάπια σε τριπλάσιες και πενταπλάσιες από τις συνιστώμενες διεθνώς δόσεις. «Ναι», απαντάει, «αλλά κατά μόνας. Σε δημόσια επιστημονική συζήτηση δεν λέγεται αυτή η άποψη. Υπάρχει η παρανόηση ότι αυτά τα μέρη είναι κάτι σαν νοσοκομείο, ειδικά στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, ενώ δεν είναι. Είναι το σπίτι τους, είναι το μέρος που μένουν. Με μια αντίληψη νοσοκομείου, λοιπόν, οι οδηγίες είναι, "Γιατί κυκλοφορείς; Γιατί δεν είσαι στο κρεβάτι σου;"». "
https://www.thepressproject.gr/article/114673/Tha-mporousan-na-gelane-na-milane-na-exoun-zoi

"Οι ψυχικές υπηρεσίες υγείας χρειάζεται να μάθουν περισσότερο από τους ασθενείς, αμφισβητώντας τις αξίες της αποδοτικότητας και αυτονομίας που έχουν φετιχοποιηθεί από την σύχρονη κοινωνία. Όπως το θέτει η Καναδή Ψυχολόγος Ellen Corin, πρέπει να παραμερίσουν σχέδια επανένταξης, σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν να ευνοηθεί η διαδικασία ανάπλασης που ξεκίνησε από τους ίδιους του ασθενείς, Και αυτό σημαίνει να παραιτηθούν από ιδέες για το τι σημαίνει να είσαι "θεραπευμένος" ή "επανενταγμένος" μέσα στην κοινωνία"
[δε μπορώ να μην παρατηρήσω την λεπτή ειρωνεία της Corin γύρω από το σημαίνον επανένταξη. Όταν αντίστοιχα η συζήτηση στην Ελλάδα γύρω από τις εξαρτήσεις είναι καθηλωμένη στο τοτέμ/ταμπού/φετίχ "επανένταξη". Επιστροφή δλδ των εξαρτημένων στην κοινωνία που η προϋπάρχουσα ένταξή προκάλεσε όλα τα αόρατα τραύματα , που τους οδήγησε στην κατάχρηση ουσιών για να αντέξουν τον άλεκτο ασυνείδητο πόνο]

"Mental health services need to learn more from patients, questioning the values of efficiency and autonomy fetishised by contemporary society. As the Canadian psychologist Ellen Corin puts it, they must put aside projects of rehabilitation in order to help foster the processes of reconstruction begun by patients themselves, and this means giving up ideas about what it means to be "cured" or "reintegrated" into society."
https://www.theguardian.com/commentisfree/2011/jun/21/psychiatric-services-damage-limitation

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες