Με αφορμή τα διάφορα που ακούγονται περί ανάγκης ύπαρξης ειδικών & ψυχολόγων ώστε να αντιμετωπιστεί η φραστική ή σωματική παρενόχληση στην δευτεροβάθμια (ή και πρωτοβάθμια) εκπαίδευση:
Η παρενόχληση όπου και όποτε συμβαίνει (εκπαιδευτικό , εργασιακό , δημόσιο χώρο ή οικογενειακό χώροχρόνο) γίνεται με την ανοχή ή την άρρητη στήριξη της εκάστοτε εξουσίας. Και στο εκπαιδευτικό σύστημα την άμεση εξουσία έναντι των μαθητών την φέρουν οι εκπαιδευτικοί.
Η παρουσία των ψυχολόγων θα ενισχύσει την (ήδη ανθούσα) παραγωγή της βιομηχανίας "συνδρόμων" & διαταραχών.
Παιδάκια θα δηλώνονται σωρηδόν ως ΔΕΠΥ ή "ασπεράγκια" (όπως έχει ακουστεί από στόμα εκπαιδευτικού) και θα περιφέρονται εφ' όρου ζωής με κολλημένη (σα τσίχλα στα μαλλιά) την ταμπέλα/κατηγορία ανθρώπου που θα τους έχει δοθεί από την γνωμάτευση.
Απλά και μόνο διότι μίλησαν την οδύνη τους. Μίλησαν μέσω του άγχους τους μέσω της δυσφορίας τους, μέσω μιας "παράξενης" ανεξήγητης, συμπεριφοράς. Οι πραγματικοί αίτιοι της οδύνης, συνήθως είναι ή στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν την οικογένεια ή στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους διδακτικούς θεσμούς. Αυτοί λοιπόν που έχουν την εξουσία να οργανώνουν την οδύνη στις σχέσεις και την βία αυτών των σχέσεων, θα καθίστανται αφανείς αποκτώντας άλλοθι, με την βούλα της επιστήμης και του "ειδικού". Η πλειοψηφία των ψυχολόγων ως στόχο βάζει να εμφανίζει ο "ασθενής" κοινωνική λειτουργικότητα (να είσαι λειτουργικός). Δλδ η ψυχική υγεία ταυτίζεται με μια φαινομενική ευθυγράμμιση με την τρέχουσα αντίληψη για την κοινωνική νόρμα. Οτιδήποτε ξεφεύγει αυτού, βαφτίζεται διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Οι τεχνικές επαναφοράς της ψυχικής υγείας είναι εκμάθηση τεχνικών προσαρμογής και διάφορα μοντελάκια διαχείρισης της οδύνης ως ψυχοσωματικού φαινομένου/συμπτώματος. Με μια κουβέντα ελάχιστοι είναι οι ψυχολόγοι που ρητά ή άρρητα δεν δείχνουν τον δρόμο της συσσωμάτωσης/ενσωμάτωσης, στον κοινωνικό κομφορμισμό. Από κοντά καθηγητές και δάσκαλοι που συνήθως αναπαράγουν εμφανώς ή υπόγεια την οδύνη τους, στην οποία υπόκεινται, προσαρμοσμένοι κι οι ίδιοι. Όταν πλέον οδύνη και ζωή παντρευτούν δίχως δυνατότητα χωρισμού, τότε η δι-Έξοδος γίνεται αυτοχειρία: έξοδος-από-την-ζωή. Και γύρω ολόγυρα οι κροκόδειλοι θα γλύφουν τα αλμυρά δάκρυα τους, έτοιμοι για το επόμενο νόστιμο γεύμα που ελπίζουν ότι θα θρέψει την αθανασία τους.
Η παρενόχληση όπου και όποτε συμβαίνει (εκπαιδευτικό , εργασιακό , δημόσιο χώρο ή οικογενειακό χώροχρόνο) γίνεται με την ανοχή ή την άρρητη στήριξη της εκάστοτε εξουσίας. Και στο εκπαιδευτικό σύστημα την άμεση εξουσία έναντι των μαθητών την φέρουν οι εκπαιδευτικοί.
Η παρουσία των ψυχολόγων θα ενισχύσει την (ήδη ανθούσα) παραγωγή της βιομηχανίας "συνδρόμων" & διαταραχών.
Παιδάκια θα δηλώνονται σωρηδόν ως ΔΕΠΥ ή "ασπεράγκια" (όπως έχει ακουστεί από στόμα εκπαιδευτικού) και θα περιφέρονται εφ' όρου ζωής με κολλημένη (σα τσίχλα στα μαλλιά) την ταμπέλα/κατηγορία ανθρώπου που θα τους έχει δοθεί από την γνωμάτευση. Απλά και μόνο διότι μίλησαν την οδύνη τους. Μίλησαν μέσω του άγχους τους μέσω της δυσφορίας τους, μέσω μιας "παράξενης" ανεξήγητης, συμπεριφοράς. Οι πραγματικοί αίτιοι της οδύνης, συνήθως είναι ή στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν την οικογένεια ή στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τους διδακτικούς θεσμούς. Αυτοί λοιπόν που έχουν την εξουσία να οργανώνουν την οδύνη στις σχέσεις και την βία αυτών των σχέσεων, θα καθίστανται αφανείς αποκτώντας άλλοθι, με την βούλα της επιστήμης και του "ειδικού". Η πλειοψηφία των ψυχολόγων ως στόχο βάζει να εμφανίζει ο "ασθενής" κοινωνική λειτουργικότητα (να είσαι λειτουργικός). Δλδ η ψυχική υγεία ταυτίζεται με μια φαινομενική ευθυγράμμιση με την τρέχουσα αντίληψη για την κοινωνική νόρμα. Οτιδήποτε ξεφεύγει αυτού, βαφτίζεται διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Οι τεχνικές επαναφοράς της ψυχικής υγείας είναι εκμάθηση τεχνικών προσαρμογής και διάφορα μοντελάκια διαχείρισης της οδύνης ως ψυχοσωματικού φαινομένου/συμπτώματος. Με μια κουβέντα ελάχιστοι είναι οι ψυχολόγοι που ρητά ή άρρητα δεν δείχνουν τον δρόμο της συσσωμάτωσης/ενσωμάτωσης, στον κοινωνικό κομφορμισμό. Από κοντά καθηγητές και δάσκαλοι που συνήθως αναπαράγουν εμφανώς ή υπόγεια την οδύνη τους, στην οποία υπόκεινται, προσαρμοσμένοι κι οι ίδιοι. Όταν πλέον οδύνη και ζωή παντρευτούν δίχως δυνατότητα χωρισμού, τότε η δι-Έξοδος γίνεται αυτοχειρία: έξοδος-από-την-ζωή. Και γύρω ολόγυρα οι κροκόδειλοι θα γλύφουν τα αλμυρά δάκρυα τους, έτοιμοι για το επόμενο νόστιμο γεύμα που ελπίζουν ότι θα θρέψει την αθανασία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου