Βινιέτες

Για την οδύνη:

Η οδύνη επι-μένει διότι είναι εγγραφή αιώνιου παρόντος. Η χαμένη αγάπη χάνεται κάθε μέρα.

Ο εραστής πεθαίνει ως εραστής για την ερωμένη του κάθε μέρα. Ο Εξουσιαστής ελέγχει το συνειδητό. Καθορίζει αμετάκλητα το παροντικό. Είναι ο υψηλός Κύριος της στιγμής. Η στιγμή που ορίζει μια παροντική αιωνιότητα και όχι μια μετάβαση. Οι μεταβάσεις απειλούν θανάσιμα τις εξουσίες. Το κάθε σήμερα είναι ένα σήμερα δίχως αύριο, ούτε χθες. Αυτή είναι η μαύρη τρύπα μιας αποκλειστικά συνειδητής κατάστασης με αποκλεισμένο τον α-συνειδητό χωρο-χρόνο. Ο ασυνείδητος χωρο-χρόνος εξασφαλίζει

α) διαχωρισμό χρόνου - χώρου (επιτρέπει την κίνηση)

β) την διαλεκτική τους (επιτρέπει την μετακίνηση)

γ) την ερμηνεία τους (επιτρέπει την αλλαγή κατεύθυνσης)

Επιτρέποντας την ύπαρξη του Υποκειμένου ως δυνατότητα αλλαγής του παρελθόντος. Ως δυνατότητα μετάβασης σε ένα μέλλον μη προαποφασισμένου.

Για την Αντιγόνη του Σοφοκλή :
Κι όμως ο Κρέοντας είναι ο τραγικός ήρωας (κατά Κίρκεγκορ). Είναι ο κατ' εξοχήν πολιτικός που προσπαθεί για αυτό που θεωρείται ως κοινό καλό (την κοινωνική ειρήνη και την κατασίγαση των παθών) θυσιάζοντας μέχρι και τις οικογενειακές του σχέσεις. Το κίνητρο της Αντιγόνης είναι η πράξη της προσωπικής της αποκωδικοποίησης, του άγραφου ηθικού κώδικα...
Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι η αποκατάσταση της θείας ισορροπίας και της πληρότητας (Αποκατάσταση του Θεϊκού/φυσικού Νόμου) η επιστροφή στο πρότερο Status Qvo, τότε ο Κρέοντας είναι πιο κοντά στο σε ότι ονομάζεται προοδευτικό και η Αντιγόνη είναι η κατεξοχήν συντηρητική. Αποκατάσταση της πρότερης (προβληματικής) ισορροπίας δίχως καμία διαλεκτική για το τι και ποιος συνέβη, για το πως φτάσαμε ως εδώ. Μήπως τελικά η στάση του Κρέοντα είναι που θέτει το ερώτημα για την εξουσία ανοίγοντας την κουβέντα ενώ η Αντιγόνη αποφεύγει να αναρωτηθεί προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποκαταστήσει την πληρότητα του Αρχαίου Νόμου...; Το ζητούμενο είναι ο Χορός να πάψει να είναι παθητικός θεατής (ηδονοβλεψίας της εξουσίας)  και ν' αναλάβει την ευθύνη εκφοράς του Vox Populi (της Φωνής του Λαού) μη περιμένοντας σωτηρία παρά από τον ίδιο τον λαό...

Για το χαμένο καπέλο που είναι γούστο (μου)
Πόσο ακινητοποιημένη είναι εκείνη η επιθυμία που της επιτρέπεται η παρουσία μόνο και μόνο για να υπηρετήσει ένα εκ-τυφλωτικό συμπέρασμα. Mε βγαλμένα τα μάτια ερμηνεύω την τύφλωσή μου στο γούστο μου. Αυτό που πριν απ' όλα σφαγιάζεται είναι η δυνατότητα στο Υποκείμενο, του ρήματος γουστάρω. Το Γούστο μου καπέλο μου...
Του εκτυφλωτικού συμπεράσματος προηγείται η ασυνείδητη υποταγή στην λάμψη. Υποταγή: ότι μόνο η εκτυφλωτική αξία αντικειμένου υπ-άρχει και τίποτε άλλο.

Εκκινεί ο τεμαχισμός της εικόνας του λόγου. Τα κομμάτια διαλέγονται ώστε να ταιριάζουν στο συμπέρασμα. Το σαγηνευτικό αγαλματένιο εκ-τυφλωτικό συμπέρασμα. εκεί εκκινούν τα επιχειρήματα που συναρμολογούν ένα αθάνατο τέρας , σα το πλάσμα του Φρανκενστάιν. Εκεί το κάστρο του κάθε εξουσιαστή. Έχασα την χαρά σε ότι γουστάρω.

Στην χαμένη Αγάπη:

Στα έρημα (υπερεγωτικά) πεδία του προστακτικού καθώς-πρέπει.

Κι όπου ο ηθικισμός μεταμφιέζεται σε Ηθική κι η μισαλλοδοξία εμφανίζεται ως βουλιμικός κατακλυσμός (απ)ανθρωπιάς...

Κι όπου η μισανθρωπιά εμφανίζεται ως μονοδιάστατο σημείο ανεξαίρετης, ισότροπης κι απρόσωπης αγάπης όλων-είμαστε-ένα.

Όπου θολώνει η διακριτότητα ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα.

Στους ανθρώπους ο χρόνος εμφανίζεται με πυκνώσεις αραιώσεις. Είναι ο υπο-κειμενικός χρόνος, που επιτρέπει την δι-άρθωση της ιστορίας του Υποκειμένου/ανθρώπου.

Στο ανθρώπινο πεδίο του Υποκειμένου και το μη-ανθρώπινο πεδίο του Αντικειμένου.
Δεν υπάρχει Βλέμμα.

Δεν μπορεί να φανεί ούτε η είσοδος στην Όγδοη μέρα της Χαράς.

Όλα πνίγονται σε μια καταναλωτική απόλαυσης του μίσους (μασκαρεμένο σε "άνευ όρων") - αγάπη. Αγάπης με μορφή μόνιμης (εγ)κλήσης προς απολογία.
Αγάπη που σκοτώνει.

Σέλφι η σύγχρονη εμφάνιση (μορφή) της αρχαίας παγανιστικής (κι αδιέξοδης) Μελαγχολίας:
Ποια είναι η διαφορά του (τ)σέλφι από αυτοφωτογράφιση;

Στην (τ)σέλφι είσαι το ηδονοβλεπτικό ακίνητο αντικείμενο στην φωτογραφία , ενώ στην (αυτό)φωτογράφιση είσαι το υποκείμενο της φωτογραφίας. Στην (τ)σέλφι το βλέμμα περιστρέφεται σαγηνεμένο από μια αιώνια αντανάκλαση (ανάμεσα σε δυο καθρέφτες), στην φωτογραφία το βλέμμα ανασταίνεται και φεύγει...