Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Για την Δουνκέρκη του Κρίστοφερ Νόλαν (ή το διαλλεκτικό θραύσμα του χρόνου)

Υπάρχει μία έκφραση στην Αγγλική γλώσσα : "Time is of the essencce" (ο χρόνος είναι από τα ουσιώδη/απαραίτητα).
Ο βασικός πυρήνας στην ταινία "Δουνκέρκη" είναι η διαλεκτική μεταξύ ανθρώπινου Υποκειμένου και χωροχρόνου.
Ο χρόνος δεν είναι ενιαίος και γραμμικός, αλλά μερισμένος και μάλιστα στην μορφή του θραύσματος. Μ' αυτή την παραδοχή εκκινεί η ταινία.

Φημολογείται  μία ρήση του Στάλιν για να περιγράψει σε μία φράση τoν Β ΠΠ:
"Οι Βρετανοί έδωσαν τον χρόνο, οι Σοβιετικοί το αίμα και οι Αμερικάνοι το χρήμα για να κερδηθεί ο πόλεμος".
Δεν υπάρχει ίσως καλύτερη εφαρμογή της, στην σύγχρονη ιστορία για την αντίληψη της κρισιμότητας του χρόνου από αυτή της εκκένωσης της Δουνκέρκης. Η Επιχείρηση "Δυναμό" - 26 Μαΐου / 4 Ιουνίου 1940 [1]- ήταν μία από της μεγαλύτερες υποχωρήσεις στην στρατιωτική ιστορία και ο χρόνος ήταν συνυφασμένος με την πορεία που θα έπαιρνε η  ζωή των στρατιωτών αλλά και με την πορεία μιας χώρας όπως η Μεγάλη Βρετανία μετά την Πτώση της Γαλλίας, αντιμέτωπη με την Ναζιστική Γερμανία.  Ο χρόνος όμως στο ανθρώπινο πεδίο διαφέρει ως αντίληψή, σε υποκειμενικό επίπεδο, από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η ταινία ξεκινάει μερίζοντας τον χρόνο σε μία βδομάδα για όσους βρίσκονται στην ξηρά, σε μία μέρα για όσους βρίσκονται στην θάλασσα, σε μία ώρα για όσους βρίσκονται στον αέρα.  Ταυτόχρονα κάνει μια πύκνωση/εστίαση περιορίζοντας το πλήθος των ανθρώπων που μετέχουν στην αφήγηση πράξεων και λόγων, που παρουσιάζει κάθε φορά:
  • Μια ομάδα στρατιωτών ως συλλογικότητα (ξηρά) στον χωροχρόνο εβδομάδας
  • Μια οικογένεια - πατέρας γιος & παραγιός - (θάλασσα), στον χωροχρόνο μιας ημέρας
  • Ένας πιλότος (αέρας), στον χωροχρόνο μιας ώρας
Οι επί μέρους χρόνοι (τα γεγονότα) συμπλέκονται, δίχως να εξαλείφεται η διακριτότητά τους. Οι αποφάσεις και οι επιπτώσεις της μιας αφήγησης εμφανίζονται και στον χωροχρόνο άλλων αφηγήσεων. Κι αυτό είναι κάτι που κάνει τις ταινίες του Νόλαν πάντα ενδιαφέρουσες. Εντέλει η ενιαία αφήγηση της Ιστορίας ως συνεκτικό, γραμμικό τελεολογικό φαινόμενο, είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα. Υποκειμενικά ο χρόνος για κάθε άνθρωπο διαφέρει: Η αφήγηση της Ιστορίας διαμελίζεται, αν δεν εξετάσεις τα θραύσματα από τις επιμέρους υποκειμενικές αφηγήσεις, των ανθρώπων που συμμετείχαν στα ιστορικά συμβάντα. Και οι οποίες μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους, σε βαθμό αντιφάσεως. Οτιδήποτε άλλο είναι μια ιδεολογική κατασκευή.
Το μεγαλύτερο αφηγηματικό  ατού, βρίσκεται στην ομάδα των στρατιωτών όπου ο Νόλαν (ως σεναριογράφος) δε μασάει τα λόγια του:
 "η επιβίωση απαιτεί θυσίες και ίσως αυτή είναι η απαραίτητη θυσία" ακούγεται να λέει ένας, παρανοϊκός, στρατιώτης ενσαρκώνοντας την φράση "ο θάνατός σου, η ζωή μου". Ο στρατιώτης διακατέχεται από το πνεύμα του πολέμου. Το πνεύμα που τρώει δίκαιους και άδικους δίχως καμία διάκριση.  Την ώρα που ετοιμάζεται να στείλει στον θάνατο με την εξουσία του τουφεκιού, έναν Άλλο/Έτερο έναν Γάλλο στρατιώτη που είχε τρυπώσει στην ομάδα τους και που τους είχε σώσει ως ομάδα, σε προγενέστερο χρόνο, προσποιούμενος τoν Βρετανό στρατιώτη. Είναι ξένος Έτερος/Άλλος δεν υπάρχει αλληλεγγύη δεν υπάρχει ηθική & δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ευσπλαχνία, το ίδιο ισχύει και για τον Βρετανό συμπολεμιστή του που όμως δεν ανήκει στον λόχο του. Κι αυτός είναι ένας ακόμα ξένος. Εκεί βρίσκεται η δραματουργική κορύφωση της ταινίας.

Και εκεί αρχίζει η παρακμή της:
Το τελευταίο μέρος της ταινίας αναλώνεται σε μια προσπάθεια να τραβήξει το χαλάκι κάτω από τα πόδια αυτής της διαπίστωσης: Να αρνηθεί την διαπίστωση ότι ο πόλεμος είναι ένας ωκεανός σύγχυσης που δικαιώνει τους κυνικούς, τους αδίστακτους  ανθρώπους δοξάζοντας τους ταυτόχρονα για τις ανάγκες μιας ανώτερης ιδέας. Να αρνηθεί ότι ο πόλεμος έχει μια δική του απάνθρωπη δυναμική και δια-στρέφει τους ανθρώπους, κατα-στρέφοντας τους. Επιτρέποντας στο κακό να υπάρξει, ενισχύοντας την ανηθικότητα.  Το αποτέλεσμα ότι στα τελευταία λεπτά θυσιάζεται όλη η προηγούμενη ταινία,  καταφεύγοντας σε φτηνούς εντυπωσιασμούς και ρηχά συναισθήματα, με  μια "ντε και καλά"  υπέρβαση/θαύμα  στον αέρα (καταστρέφοντας έτσι τον μέχρι τότε  τον εντυπωσιακά αυστηρό ρεαλισμό της υποκειμενικής αντίληψης , οι θόρυβοι τα τριξίματα που ακούγονται στα πλάνα μέσα από τα πιλοτήρια είναι ένα δείγμα της υποκειμενικής αντίληψης του χώρου μέσω του ήχου) προς χάριν υπερφίαλων πατριωτισμών.
Τέτοιο άδειασμα σε ταινία είχα να συναντήσω από τον Στρατιώτη Ράιαν του Σπίλμπεργκ στην τελευταία σεκάνς της ταινίας[2]. "Η επέλαση του ιππικού" που σώζει ποιους άραγε; Δίκαιους και αδίκους, παρανοϊκούς και συνετούς. Τελικά μένει η παράνοια θριαμβολογούσα κι εκθειασμένη. Για να υπηρετηθεί η δόξα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Σε αντίθεση με την "Λεπτή Κόκκινη Γραμμή" του Τέρενς Μάλικ [3], η "Δουνκέρκη" του Νόλαν  αποτυγχάνει να αφηγηθεί αυτό που υποτίθεται αναλαμβάνει να αφηγηθεί:
την υποκειμενική αντίληψη, την υποκειμενική θέση, τον υποκειμενικό χωροχρόνο που λαμβάνουν οι άνθρωποι, ο καθένας ξεχωριστά και ταυτόχρονα σε συλλογικό επίπεδο, μετέχοντας σε μια κατάσταση που εκτείνεται στις 4 διαστάσεις του χωροχρόνου.
Κρίμα.

______________________________

[1]
Troops landed from Dunkirk
27 May – 4 June
[65]
Date
Beaches
Harbour
Total
27 May
7,669
7,669
28 May
5,390
11,874
17,804
29 May
13,752
33,558
47,310
30 May
29,512
24,311
53,823
31 May
22,942
45,072
68,014
1 June
17,348
47,081
64,429
2 June
6,695
19,561
26,256
3 June
1,870
24,876
26,746
4 June
622
25,553
26,175
Totals
98,671
239,555
338,226


















https://en.wikipedia.org/wiki/Dunkirk_evacuation#cite_note-FOOTNOTEThompson2011306-65

[2]




[3]







Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Καπιταλισμός και Ολοκληρωτισμός: μια σαγηνευτική σχέση εξουσίας πλήρης φόβου & παράνοιας....


Προοίμιο:
 Δεν υπάρχει κοινωνικό καθεστώς οποιασδήποτε μορφής που να μην έχει προβεί σε μαζικά εγκλήματα, κοινωνικά κ εθνικά. Οι αστικές Δημοκρατίες, τα φασιστικά & ναζιστικά καθεστώτα, ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, φέρουν την ευθύνη σε κάποιες φάσεις της ιστορίας τους, για καταπίεση, για αυταρχικές μεθόδους ακόμα και για μαζικούς θανάτους. Είναι άρνηση της ιστορίας όμως, η εξίσωση του υπαρκτού σοσιαλισμού με το τι έχει συμβεί στην ιστορία των δυτικών δημοκρατικών (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία), φασιστικών (Ιταλία, Ισπανία, Ιαπωνία, Ελλάδα) και του ναζιστικού καθεστώτος (Γερμανία). Όπως μπορούν να μας βεβαιώσουν οι Ινδιάνοι και οι αφροαμερικάνοι Βορείου κ Νοτίου Αμερικής (οι φυλετικοί νόμοι των ΗΠΑ απετέλεσαν το πρότυπο των ναζιστικών φυλετικών νόμων της Νυρεμβέργης του 1935[1]), οι Κινέζοι οι Ιρλανδοί και οι Αϊτινοί του 19ου αιώνα, οι Τσεχοσλοβάκοι και (ξανά) οι Κινέζοι του 1936, οι Ινδοί του 1943, οι Αλγερινοί, οι Χιλιανοί, οι κάτοικοι της υποσαχάριας Αφρικής του 21ου αιώνα, οι κοινωνικά κατηγοριοποιημένοι ως περιθωριακοί των σκανδιναβικών δημοκρατιών μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄60[2].
30/06/14Η ίδια η στάση της Ε.Ε. που καταδικάζει τους ολοκληρωτισμούς και υπερασπίζεται τα ατομικά δικαιώματα βρίσκεται μέσα σε σύγχυση και την αντινομία λόγων και πράξεων, επιβάλλοντας έναν οικονομικό ολοκληρωτισμό και στερώντας από τους πρόσφυγες τα στοιχειώδη προσφυγικά τους δικαιώματα μέσα από νομότυπα & νομικίστικα προσχήματα, εξωθώντας έτσι ανθρώπους στα όρια. Όλα στο όνομα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και των κοινά συνομολογημένων & συμφωνηθέντων αντιλήψεων. Όταν συμβαίνει το κακό (νεοναζιστικά και νεοφασιστικά κόμματα προ των πυλών της εξουσίας) καμώνεται την ανήξερη, αμέτοχη του κακού. Είναι άρνηση της Ιστορίας η εξίσωση Ναζισμού και Κομμουνισμού ως εξίσου ολοκληρωτικά καθεστώτα. Κάτι που επιχειρείται στις μέρες μας και που τελικά είναι ένας μεταμοντέρνος γιαλαντζί αντιφασισμός. Μια προσποίηση αντιφασισμού. Υπάρχουν πάμπολλες αναλύσεις που δίχως αμφισβήτηση δείχνουν την σχέση του καπιταλισμού με τον Φασισμό και τον Ναζισμό.
Αυτή η ίδια η συνομολόγιση για το κράτος Πρόνοιας από τις Δυτικές Δυνάμεις (Έκθεση Beveridge) μετά το πέρας του Β ΠΠ εμμέσως και σιωπηρά βασίζεται στο ίδιο συμπέρασμα[3]. Η απάντηση στον Φασισμό δεν είναι ακριβώς ο αντι-φασισμός αλλά ο δρόμος προς τον Κομμουνισμό.
Προεκλογική αφίσα των Εργατικών της Μ.Β. αναφέρει: "Βοήθησέ τους να τελειώσουν την δουλειά. Ψήφισε Εργατικούς" Οι Εργατικοί κέρδισαν της εκλογές του 1945 νικώντας τους Συντηρητικούς υπό τον Τσώρτσιλ, έχοντας δεσμευτεί στην υλοποίηση της έκθεσης Beveridge.
 Φόβος & παράνοια για την ασφάλεια, στις ΗΠΑ ...μα και αλλού.

Οι αναλύσεις που επικεντρώνονται στον Τραμπ και τις ναζιστικές οργανώσεις των ΗΠΑ χάνουν κάτι ουσιώδες στο τι, πως, ποιος, συμβαίνει στις ΗΠΑ.
Για άλλη μια φορά η θεσμοθετημένη μα άνομη επιθετικότητα της Αστυνομίας.
Σε συγκεκριμένη περίπτωση[4] (μία ανάμεσα σε πολλές άλλες που περιλαμβάνουν πληθώρα από αναίτιους φόνους) έγινε ένας νομότυπος βιασμός μιας φοιτήτριας στην μορφή της κολπική εξέτασης, 11 λεπτών προς αναζήτηση μαριχουάνας.
Οι υπεύθυνοι φυσικοί αυτουργοί αστυνομικοί, στην καλύτερη περίπτωση θα την γλυτώσουν με κάποιας μορφής διοικητικά μέτρα.
Οι πραγματικοί υπεύθυνοι, οι ηθικοί αυτουργοί, δλδ όσοι προμοτάρουν, προτείνουν κι ενισχύουν την επικράτηση μιας νοοτροπίας όπου στο όνομα της ασφάλειας όλα μπορούν να θυσιαστούν, θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το έργο τους. Και δεν εντοπίζονται μόνο στην Δεξιά πτέρυγα της αμερικάνικης κοινωνίας.
Η αστυνομική βία οι ναζιστικές οργανώσεις είναι η δεξιά μορφή της παρανοϊκής αντίληψης περί ασφάλειας, το πάστωμα των παιδιών με ritalin ή ανακάλυψη/εφεύρεση ολοένα και περισσότερο παιδικών "συνδρόμων" ψυχικών διαταραχών και μη κανονικότητας, είναι η φιλελεύθερη αριστερής/προοδευτικής κοπής μορφή της παρανοϊκής αντίληψης περί ασφάλειας.

Αντιφασιστικό καρότο & μαστίγιο:
Το καρότο.
Το καρότο των δεξιών στις ΗΠΑ.
Να λοιπόν που η δημόσια θέση που λαμβάνει ο Άρνι δείχνει ότι όταν θέλει η ελίτ, μπορεί να καταδικάσει δίχως μισόλογα τον Φασισμό και τον Ναζισμό. Ο βαθειά ρεπουμπλικανός Άρνι τα χώνει στους ναζί. Με όρους όμως επικοινωνιακούς, winner & looser. Όμως αυτό έχει ένα τεράστιο λάκο:
Την αισθητοποίηση της πολιτικής. Την πολιτική με όρους εντύπωσης. Ένα ζήτημα που ήδη ο Benjamin είχε "πιάσει" από την δεκαετία του 1930:

"Politics is turned into the production of beauty, according to a certain aesthetic. This is achieved through an immense apparatus for the ‘production of ritual values’. Benjamin is thinking of the Nazi propaganda-machine, with its choreographed torch-lit marches and rallies, iconic posters and statues, and films such as Triumph of the Will (Η Πολιτική στρέφεται σε μια {εργοστασικαή} παραγωγή ομορφιάς, σύμφωνη προς μια συγκεκριμένη αισθητική. Αυτή {η παραγωγή} επιτυγχάνεται μέσω μιας απέραντης/τεράστιου μηχανής/μηχανισμού για την "παραγωγή  αξιών ιεροτελεστίας". Ο Benjamin σκέπτεται/αντιλαμβάνεται για την Ναζιστική προπαγανδιστική-μηχανή, από τις χορογραφημένες με αναμένους δαυλούς, παρελάσεις & συγκεντρώσεις, τα μεβληματικά πόστερ  και αγάλαματα και τις ταινίες όπως "ο Θρίαμβος της Θέλησης") [5].

Η αμερικάνη νομεκλαντούρα έχει μια ακόμα χρήση για τον Τραμπ: Την χρήση του, ως αποδιοπομπαίου τράγου. Δηλώνοντας άρρητα "Δεν φταίει το σύστημα (που έχουμε πνιγεί στα σκατά) φταίει ο (συγκεκριμένος) άνθρωπος..."


Αμ δε! Υπάρχει και το μαστίγιο...
 

Το μαστίγιο λοιπόν είναι το "σοβαρό" άρθρο-ανάλυση στους "σοβαρούς" New York Times. Όπου υποστηρίζει με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο τις θέσεις του Τραμπ.

Αναφέρει λοιπόν το άρθρο της "καλής" και "σοβαρής" εφημερίδας

"Ένα από τα ποιο ζωντανά (vivid) παραδείγματα της αντιφά βίας συνέβη τον Ιανουάριο στην έναρξη (της προεδρίας) του Κου Τραμπ, όπου ένας κουκουλοφόρος μέλος του κινήματος γρονθοκόπισε το εξέχων μέλος της "Λευκής Υπεροχής" Richard B. Spencer (ο οποίος ψεκάστηκε με σπρέι πιπεριού) κλπ κλπ"

Είπατε τίποτα για ίσες αποστάσεις;

""One of the most vivid examples of antifa violence occurred in January at Mr. Trump’s inauguration, where a masked member of the movement punched the prominent white supremacist Richard B. Spencer (who was pepper-sprayed by an antifa activist in Charlottesville). That single blow started a national debate over whether it was morally justifiable to “punch a Nazi.”

https://www.nytimes.com/2017/08/17/us/antifa-left-wing-faction-far-right.html?smid=fb-nytimes&smtyp=cur"
Όλα τα ίχνη των ιστορικών εικόνων και όλα τα σημάδια των επερχόμενων εικόνων, προφητεύουν ότι οι ενσαρκωτές του καπιταλισμού τρέμουν την πτώση του, προτιμώντας τερατωδίες να συμβούν στην μορφή του Φασισμού ή του Ναζισμού παρά να αναζητηθούν δρόμοι πέραν του Καπιταλισμού. Αυτός ο φόβος βρίσκεται πίσω από την εξομοίωση του Ναζισμού- Φασισμού με τον Κομμουνισμό. Αυτός ο φόβος είναι το ελατήριο των ίσων αποστάσεων. Μόνο που δεν είναι και τόσο ίσες ούτε μακρινές οι αποστάσεις από τον Φασισμό και τον Ναζισμό.

https://www.rt.com/usa/400272-petition-us-antifa-terrorist-trump/

Ολίγα ιστορικά ίχνη και πολλά στοιχεία:

Στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η διαδικασία της μετάβασης από τις Αυτοκρατορίες στην Αστική Δημοκρατία δεν ήταν ομαλή. Ειδικά για κεντροευρωπαικές χώρες όπως η Αυτοκρατορική Γερμανία και η εξίσου Αυτοκρατορική (και πολυεθνική Αυστροουγγαρία). Στα περισσότερα που προέκυψαν από τις παλιές αυτοκρατορίες, έγιναν σοσιαλιστικές επαναστάσεις που αντιμετωπίστηκαν από δεξιές συντηρητικές αντεπαναστάσεις[6].

Ο διαρκής φόβος της Δεξιάς, για μια επιτυχή επανάληψη της ρωσικής επανάστασης των μπολσεβίκων και σε άλλες χώρες, ήταν που οδήγησε τελικά στην πτώση των αστικών δημοκρατιών και την αντικατάστασή τους από αυταρχικά συντηρητικά καθεστώτα.[7]


Αυτός ο φόβος έφερε επίσης, στην εξουσία, ακροδεξιά κόμματα με ριζοσπαστική εκφορά δημόσιου λόγου. Ο ριζοσπαστισμός ξεχωρίζει το φασιστικό και ναζιστικό καθεστώς σε σχέση με τα υπόλοιπα δεξιά καθεστώτα διότι δημιούργησε τις ιδεολογίες του Φασισμού και του Ναζισμού ως τις «Επαναστάσεις της Αντεπανάστασης»[8]. Ο ναζισμός αντέγραψε τις πειθαρχημένες πολυάριθμες συγκεντρώσεις από το Φασιστικό Κόμμα που με την σειρά του τις είχε κοπιάρει από τις πολιτικές συγκεντρώσεις των σοσιαλδημοκρατών. Και τα δύο καθεστώτα βασίστηκαν σε βίαιες παραστρατιωτικές πολιτοφυλακές και στενή σχέση με τις ένοπλες δυνάμεις (στρατό αστυνομία) των κρατών στα οποία επιβλήθηκαν. Εγκαθίδρυσαν μονοκομματικά πολιτικά συστήματα και προσπάθησαν να ταυτίσουν Κόμμα και Κράτος. 


Ο Φασισμός κατατάσσεται ως ένα περιφερειακό πολίτευμα. Έχαιρε της εκτίμησης των ακραίων συντηρητικών πολιτικών κύκλων (όπως πχ του Τσώρτσιλ), στην Ευρώπη, κυρίως, ως ο αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης αριστερών πιέσεων και εργατικών διεκδικήσεων προς τις πολιτειακές και πολιτικές ελίτ. Στην φασιστική Ιταλία έγινε προσπάθεια να επιβληθεί μια κορπορατίστικη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας χωρίς να αλλαχτούν ιδιαίτερα θεσμοί και δομές της ιταλικής κοινωνίας. Ο Ναζισμός ήταν πολύ πιο απόλυτος βίαιος κι ακραίος στην φρασεολογία του και στις μεθόδους που χρησιμοποιούσε. Στην ναζιστική Γερμανία, πολύ πιο σύντομα κι απόλυτα απ’ ότι στην Ιταλία, έγινε ενεργητική προσπάθεια να αλλάξει ο χαρακτήρας της κοινωνίας και στη συνέχεια της Ευρώπης με βάση ρατσιστικά κριτήρια στο όνομα του Παγγερμανισμού και της Άριας Φυλής. Πάνω σ’ αυτή την προσπάθεια δημιουργήθηκαν τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης[9] που αργότερα μετατράπηκαν σε στρατόπεδα βιομηχανοποιημένου, μαζικού θανάτου.

Εξαιτίας του ειδικού βάρους της Γερμανίας στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, η άνοδος του ναζισμού επηρέασε σύντομα, πολύ έντονα τα πολιτικά πεπραγμένα της Ευρώπης, περισσότερο απ’ όσο είχε επηρεάσει, την προηγούμενη δεκαετία, η άνοδος του Φασισμού στην Ιταλία. Η επιθετική εξωτερική πολιτική, λόγω των εγγενών φυλετικών εμμονών του Ναζισμού, που ακολούθησε ο Χίτλερ με την ενσωμάτωση της Αυστρίας (1938), την απαίτηση για ενσωμάτωση της Σουδητίας[10] (1938), την τελική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας (αρχές 1939) και τις απαιτήσεις επί της Πολωνίας έφερε στην Ευρώπη μετά από 20 χρόνια έναν ακόμα πόλεμο, τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Οι τρεις λέξεις που κυριαρχούν στον Μεσοπόλεμο, ως απαντήσεις στα προβλήματα του κοινωνικού ανταγωνισμού και της οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, ήταν Κομμουνισμός, Φασισμός, Ναζισμός. Από τις τρεις αυτές λέξεις, ο Ναζισμός ήταν που οδήγησε με τις ενέργειές που επέβαλε, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ναζισμός έβαλε στο λεξιλόγιο της ανθρωπότητας, λέξεις όπως Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, Θάλαμοι Αερίων, Τελική Λύση, Ολοκαύτωμα, Γενοκτονία, Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Αυτές οι λέξεις και οι πράξεις που τις συνόδευαν, ήταν το τίμημα που χρειαζόταν για να στηριχθεί η μορφή του Αρχηγού – Καθοδηγητή (του Duce και κυρίως του Führer), που θα απάλλασσε τις αντίστοιχες κοινωνίες από τους νεωτερικούς ανταγωνισμούς και θα πραγμάτωνε το απολαυστικό όνειρο της επιστροφής σε μια οργανική, αρμονική κοινωνία. Το τίμημα αυτής της αδυνατότητας το πλήρωσαν, κυρίως, οι Εβραίοι της Ευρώπης, κατονομαζόμενοι ως oι Άλλοι που η παρουσία τους προκαλεί τον κοινωνικό ανταγωνισμό και διαλύει την κοινωνική αρμονία[11]. Εξαιτίας του ναζισμού ο Τεοντόρ Αντόρνο διατύπωσε το αναπάντητο ερώτημα «Πώς μπορεί να γραφτεί ποίηση μετά το Άουσβιτς;»



[1] "Why the Nazis studied American race laws for inspiration"
https://aeon.co/ideas/why-the-nazis-studied-american-race-laws-for-inspiration

[2] "Nordic eugenics Here, of all places"
http://www.economist.com/node/155244

[3] "Now, when the war is abolishing landmarks of every kind, is the opportunity for using experience in a clear field. A revolutionary moment in the world's history is a time for revolutions, not for patching."http://www.bbc.co.uk/history/ww2peopleswar/timeline/factfiles/nonflash/a1143578.shtml

[4] https://www.rt.com/usa/399842-texas-deputies-vaginal-search-college-student/
[5] "In the epilogue to ‘The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction, Benjamin argues that fascism seeks to respond to proletarianisation and massification without altering the property structure. It does this by giving the masses ‘a chance to express themselves’, as a substitute for power. It offers emotional rewards instead of material rewards. Fascism logically leads to the aestheticising of politics. Politics is turned into the production of beauty, according to a certain aesthetic. This is achieved through an immense apparatus for the ‘production of ritual values’. Benjamin is thinking of the Nazi propaganda-machine, with its choreographed torch-lit marches and rallies, iconic posters and statues, and films such as Triumph of the Will. This machine is widely recognised as a forerunner of the modern PR industry. Fascism is thus partly a product of spectacle. Benjamin relates it to the spectacular nature of commodities, which are transformed in their presence from simple objects to spectacle or phantasmagoria. Fascism expands the logic of spectacle into the field of politics, with its charismatic leaders, eye-catching posters, movie-like Manichean discourse, torchlit rallies, and powerful logos and symbols"
https://ceasefiremagazine.co.uk/walter-benjamin-fascism-crisis/

[6] Βλ. Ράπτης Κώστας, «Γενική Ιστορία της Ευρώπης» (Τόμος Β), Εκδόσεις ΕΑΠ 2000. σελ. 181.
[7] Βλ. Eric Hobsbawm «Η Εποχή των Άκρων Ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας» μετάφραση: Βασ. Καπετανγιάννης, Εκδόσεις Θεμέλιο 2010 σελ. 149 και . Ράπτης Κώστας, ο. π. σελ. 187.
[8] Βλ. Eric Hobsbawm ο. π. σελ. 155.
[9] Ήδη το 1939 υπήρχαν 1.000.000 πολιτικοί και όχι μόνο κρατούμενοι. Βλ. Ράπτης Κώστας, ο. π. σελ. 193.
[10] Η Σουδητία ήταν μια περιοχή στα δυτικά της τότε Τσεχοσλοβακίας που κατοικούνταν από γερμανόφωνους.
[11] Βλ. Slavoj Zizek «Μίλησε κανείς για ολοκληρωτισμό; Πέντε παρεμβάσεις σχετικά με την (κατά)χρηση μιας ιδέας» Μετάφραση: Βίκυ Ιακώβου, Εκδόσεις Scripta 2002, σελ. 365,366

Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

[upd] Ομοίωμα πολιτικής (ή η μεταμοντέρνα μισαλλοδοξία )


Υπάρχει μια δικτυακή ιστορία[1] που είναι ζωντανό μάθημα στο πως πιάνει τόπο η προπαγάνδα. Όσο ποιο παράλογα δίχως νόημα και ασύνδετα είναι τα στοιχεία (σημάδια/ίχνη) μιας αφήγησης τόσο ποιο σαγηνευτική και πιστευτή αυτή καθίσταται "And it is because the sign has been turned from its meaning or "seduced," that the story itself is seductive. It is when signs
are seduced that they become seductive.
Only signs ,without referents, empty, senseless, absurd and
elliptical signs, absorb us.
"[2].

Είναι τρομακτική η δύναμη της σαγηνευτικής γοητείας  της συγκεκριμένης ιστορίας (με διώκτες & διωκόμενους, σφαγείς και  δολοφόνους),  που τόσο εμφανώς  αποτελεί προϊόν σύγχυσης μεταξύ  φαντασίωσης & πραγματικότητας[3]  γινόμενη  πιστευτή και αναπαραγόμενη από 7.000 ανθρώπους.

Ένα νούμερο που είναι στο μέγεθος μιας μικρής ελληνικής πόλης.

7.000 άνθρωπο επέλεξαν να πιστέψουν μια αφήγηση που μπάζει από όλες τις μεριές, έχοντας ακόμα και αντικειμενικά πειστήρια (την φωτογραφία ενός χτυπημένου από όχημα, γατιού).

Μια κριτική ανάγνωση όλης της αφήγησης , μια κριτική ματιά στην φωτογραφία του γατιού, μια συλλογικότητα με  φιλοζωϊκό κύρος, ΔΕΝ αρκούν να ανατρέψουν το χάπι-πόρισμα  του κάθε γκουρού που λειτουργεί ως (δικτυακός) Master.

Λιντσαρίστηκε δικτυακά  συγκεκριμένος άνθρωπος με βαρύτατους χαρακτηρισμούς (δολοφόνος, ψυχοπαθής), αλλά για πολλούς είναι προτιμότερο να παραμείνει κρεμασμένος, παρά να παραδεχτούν κάποιοι ότι έσφαλαν λειτουργώντας με μισαλλοδοξία & οπαδικά.

Ο Νόμος του Λιντς έτσι λειτουργεί. Ταΐζει με τον Λόγο του, ως ταΐστρα, ο εκάστοτε Master μεμφόμενος  κάποιον που ταιριάζει με μια κοινά στερεοτυπική και φαντασιωτική αντίληψη και οι υπόλοιποι πρόθυμα τρώνε αμάσητο τον (ωραίο στην όψη μα πικρό γεμάτο δηλητήριο) λόγο του ενός και την υπόδειξή όσο αντιφατική κι αν είναι. Έτσι δημιουργούνται οι σέχτες, τα ιερατεία, οι πεφωτισμένες ελίτ, οι γραφειοκράτες που απλά κάνουν την δουλειά τους, γνωρίζοντας τίποτα για τον φόνο, αναπαράγοντας τον όμως.
Είναι μια ακόμη προειδοποίηση προς τους ενσαρκωτές, του κοινωνικού ριζοσπαστισμού, ότι η πορεία είναι αδιέξοδη , όταν παραιτηθείς από την προσπάθεια για κοινωνικό μετασχηματισμό. Η πορεία είναι αδιέξοδη όταν χαθεί ο Άνθρωπος. Είναι αδιέξοδη, όταν αφαιρεθεί από τον άνθρωπο το (ασυνείδητο) Υποκείμενο της Ιστορίας ή η  Ιστορία από το Υποκείμενο. Όταν πάψει η αναζήτηση  για μια μια πορεία προς ένα τόπο πέραν του καπιταλισμού και των κοινωνικών σχέσεων που αυτός επιβάλλει. Όταν αντικατασταθεί η διαλεκτική αφήγηση του Υλισμού με την Ιδεολογία του τρόπου ζωής (way of Life). Τότε "
ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα 'ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.".
Όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στον καπιταλισμό θα καταντήσουν από συγκλονιστικές αφηγήσεις ανθρώπων - ζώντων Συμβάντων, ανόητες γραφικές φιγούρες, φαντάσματα, με τον οίκτο ως την μόνη δυνατότητα μνήμης γι αυτούς. Διότι πλέον η πολιτική χειραφέτησης θα έχει μετατραπεί σε μια προσομοίωση, και κάθε πολιτική πράξη θα είναι ομοίωμα πράξης. Και κάθε Συμβάν που διακόπτει το ρου της Ιστορίας δεν θα έχει χρόνο να συμβεί, ούτε Τόπο να σταθεί, διότι θα έχουν αφανιστεί, θα έχουν ξεγραφτεί οι ενσαρκωτές, οι παρελθόντες ενσαρκωτές που γύρευαν την έλευση του χρόνου της λύτρωσης. Αυτή η αντικατάσταση καταλήγει ένα ομοίωμα (semblant) κοινωνικής χειραφέτησης. Σε μια σύγχυση του καλού με το κακό σε ένα ενιαίο κι αδιαίρετο καλοκακο που αρνείται την ύπαρξη του Κακού (δλδ της άρνησης του Νόμου της Διαφοράς) όπου βολικά εναλλάσσονται ως ισοδύναμες συμμετρίες, το καλό ως σημείο με το κακό ως σημείο. Διότι έτσι το καλό και το κακό χάνουν το περιεχόμενό της επίπτωσή τους σε έναν άνθρωπο, Υποκείμενο του Λόγου. Μετατρέπονται σε λέξεις-τσόφλια που εξυπηρετούν εργαλειακά την άσκηση και την επιβολή του "δικού μας τρόπου ζωής" ως νόρμας. Τελικά υπηρετεί ένα νέο κομφορμισμό, μια νέα κανονικοποίηση (normalization) που για να σταθεί χρειάζεται την μισαλλοδοξία[4].
Εντέλει οι πολιτικές του τρόπου ζωής όπως οι έμφυλες πολιτικές καταλήγουν συρρικνωμένες σε ένα θλιβερό σημείο "δικαιώματος" στην αντίληψη του σώματος ως εργοστάσιο παραγωγής Απόλαυσης. Όλα αυτά στο όνομα της Ηθικής του Καλού. Κολυμπώντας σε ένα ατελείωτο ωκεανό Υπερεγώ με ορίζοντα μια άρρητη προστακτική.

Αντίστοιχα ο τρόπος ζωής στην ιδεολογικοποιημένη φιλοζωία (δλδ τον βεγκανισμό), όπου η ηθική συρρικνώνεται και ταυτίζεται με την διατροφή όπου στιγματίζεται ως ανήθικη πράξη και  απάνθρωπη πράξη πλήρους σκληρότητας όπου υπάρχει κατανάλωση ζωικών προϊόντων. 

Τέλος η ασφάλεια ως τρόπος ζωής όπου το παιδί χάνει το Πρόσωπο του και γίνεται αντικείμενο ως σκυλί, το παιδί δένεται με λουράκι μετατρεπόμενο σε (πολύτιμο) αντικείμενο-παιδί, δεμένο με ένα λουρί με χειροπαίδες (δεν υπάρχει λάθος ορθογραφικό).

Το λουρί, οι χειροπέδες μια επανεισαγωγή του ομφάλιου λώρου. Όλες αυτές οι συμβολικές παραβάσεις & αντινομίες γίνονται με όρους Καλού. 

Δίχως  Διαλεκτικές Εικόνες[5], εμφανίζεται μια προσομοίωση κοινωνικού μετασχηματισμού, που αφήνει άθικτο το περιεχόμενο των σχέσεων εξουσίας, την λανθάνουσα προστακτική που αυτές εκφέρουν και αρθρώνουν. Η προστακτική  αλλάζοντας  Μορφή (ότι παλιά ήταν κοινωνικό περιθώριο), γίνεται τώρα ξανά κυρίαρχη κι εξίσου καταπιεστική, με την παλιά, νόρμα. Η αντίληψη της κυρίαρχης αντίθεσης στον Ιστορικό Υλισμό δεν είναι Μόνο μια στενή οικονομίστικη αντίληψη της εξουσίας του πλούτου (στην μορφή των μέσων παραγωγής) ή των προλετάριων, αναγκαστικά εμπόρων του χρόνου τους, εγκιβωτισμένοι στην μορφή της αναγκαστικής παροχής σωματικού ή πνευματικού μόχθου, της αναγκαστικά εμπορευματοποιημένης εργασιακής τους δυνατότητας.  Η κυρίαρχη αντίθεση ενάντια στον Καπιταλισμό, βρίσκεται στην συντριβή της Υποτέλειας. Στην κατάργηση κάθε Κυρίου που είναι ιδεολογικός Κύριος υπεράνω  του Νόμου. Στην επικράτηση του Νόμου ως Νόμο που αρνείται (αποτρέποντας) την θυσία της Διαφοράς.

 Στην εξάλειψη κάθε εξουσίας, κάθε  Προστακτικής ακόμα και αν αυτή εμφανίζεται στην μορφή της Προστακτικής του  Καλού ως αναγκαίο Κακό, όπου το Κακό εφαρμόζεται "στο όνομα του Καλού"[6].
Όπου κάθε άνθρωπος ενσαρκωμένος, πλήρες Ιστορικό Υποκείμενο, δεν θα φυτοζωεί αλλά θα ξεδιπλώνεται στην εκπλήρωση της ζωής και όχι καταδικασμένος σε μια ζωή υπό αναστολή ή σε ως εάν ζωή, μέχρι ο θάνατος να έρθει.

Διαφορετικά θα συνεχίζουν να εμφανίζονται στα δέντρα παράξενα φρούτα, απότοκα μιας τυφλής οργής που όσοι την γέννησαν θα κρύβονται μέσα στις σ(υ)κιές του Βιβλικού Αγρού, μιλώντας με διχαλωτή γλώσσα, δηλώνοντας αμέτοχοι στον φόνο...


Θέση II
"Στα πιο αξιoσημείωτα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής", λέει ο Lotze, "συγκαταλέγεται... δίπλα στην τόσο μεγάλη φιλαυτία σε επιμέρους ζητήματα, η γενική απουσία φθόνου κάθε παρόντος σε σχέση με το μέλλον". Αυτός ο συλλoγισμός μας δείχνει πως η εικόνα που διατηρούμε για την ευτυχία είναι πλήρως εμποτισμένη στο χρόνο, στον οποίο μας αποδόθηκε κάποτε η ροή της ίδιας μας της ύπαρξης. Το είδος της ευτυχίας που θα μπορούσε να μας προκαλέσει φθόνο, υπάρχει μόνο στον αέρα που έχουμε αναπνεύσει, με ανθρώπους στους οποίους θα μπoρούσαμε να μιλήσουμε, με γυναίκες που θα μπορούσαν να μας δοθούν. Με άλλα λόγια, η εικόνα που έχουμε για την ευτυχία είναι αδιάρρηκτα συνδεμένη με εκείνη της απoλύτρωσης. Το ίδιο συμβαίνει με την εικόνα του παρελθόντος, πράγμα που εισαγάγει την ιστορία στις υποθέσεις του. Το παρελθόν κουβαλάει ένα μυστικό δείκτη, που το παραπέμπει στην απολύτρωση. Δεν μας αγγίζει μήπως κι εμάς μια πνοή του αέρα που περιέβαλε τους προηγούμενούς μας; Δεν υπάρχει μια ηχώ αυτών που έχουν πια σιωπήσει, στις φωνές που φθάνουν σήμερα στα αυτιά μας; Δεν έχουν οι γυναίκες, για τις οποίες ενδιαφερόμαστε, αδελφές που δεν τις αναγνωρίζουν πια; Αν είναι έτσι, τότε υπάρχει μια μυστική συμφωνία μεταξύ των γενεών που πέρασαν και της δικής μας. Επειδή η άφιξή μας στη γη ήταν αναμενόμενη. Επειδή μας είχε δωριστεί, όπως σε κάθε γενιά που προηγήθηκε, μια ασθενική μεσιανική δύναμη, πάνω στην οποία το παρελθόν εγείρει αξιώσεις. Αυτές οι αξιώσεις δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθούν με φθηνό τίμημα. Ο ιστορικός υλιστής γνωρίζει το γιατί.
Θέση VI
Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του "με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά". Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει. Γιατί ο Μεσίας δεν έρχεται μόνο σαν λυτρωτής, αλλά και σαν νικητής του αντίχριστου. Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα 'ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά."

πηγή



[1] Ευτυχώς φιλόζωοι ακτιβιστές αντιλήφθηκαν τις Διαφορές μεταξύ πραγματικότητα και φαντασίωσης. Οι οπαδοί πάλι αδυνατούν...
http://ellinikahoaxes.gr/2017/08/05/protofanis-diasirmos-politi-sto-facebook/
[2] Μπωντριγιάρ,  Σαγήνη, σελ 74
[3] με "δολοφόνους",  "καταδιωκόμενους και καταδιώκτες", "σφαγείς" είναι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί που αναπαράχθηκαν με ευκολία μέσα στα social media.
[4] Μια βόλτα στα κοινωνικά δίκτυα και τους "διαλόγους" που αναπτύσονται γύρω από αυτά τα ζητήματα θα πείσει τα περί της μισαλλοδοξίας. Μια χαρακτηριστική φράση που συνάντησα ήταν "θιασώτες στυγνής ανθρωποκεντρικής ιδεολογίας...".  
[5] Έκφραση του Walter Benjamin συγκεκριμένα αναφέρει τον όρο ως Διαλεκτικές Εικόνες.
Ένας όρος που εμφανίζεται στο αδημοσίευτο έργο του "
Passagenwerk" στ' αγγλικά γνωστό ως "The Arcades Project" .
Επίσης και  στο έργο του "Για την αντίληψη της Ιστορίας γνωστό στην Ελλάδα ως "Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας" εμφανίζεται η κρισιμότητα των εικόνων για στην Υποκειμενική και συλλογική αντίληψη του του Μεσιανικού χρόνου όπου η Πράξη οδηγεί στο Συμβάν της απελευθέρωσης. 

[6] "Για το καλό μου" που λέει και ο στίχος του Γιάννη Μηλιώκα






Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες