Η εκλογή της Σόφη...

Δώσε μου το είναι σου...

Βιώνουμε ένα φασισμό με υγειονομική μορφή που ως σκοπό έχει να παγώσει την κοινωνική ένταση, όπου όπως κάθε φασισμός ο πυρήνας του δεν είναι το βούλωμα κάθε αντίθετης άποψης . Ο πυρήνας είναι η κοινωνική συμμόρφωση.

Το 2007 μια οικονομική κρίση αντί να αναχαιτιστεί, οξύνθηκε με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Το 2020 ένα υγειονομικό ζήτημα, μέτριας έντασης οξύνθηκε, παγκοσμίως με τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Και τότε και τώρα ορίστηκαν συγκεκριμένοι ειδικοί που νομιμοποίησαν τις καταστροφικές πολιτικές. Τότε και τώρα υπήρξαν οι πολιτικοί συνεργοί.  

Και στις δύο περιπτώσεις υπήρξε συνειδητά επιλογή άστοχων πολιτικών που επιδείνωσαν αντί να βελτιώσουν την κατάσταση (η όλη στάση της πολιτείας με τα ΜΜΜ ήταν τέτοια λες και ήθελαν να εμφανιστεί αύξηση στις καταγραφές).

"10. Γνωρίζουμε ότι σημαντικό ποσοστό των μεταδόσεων συμβαίνουν όταν ο φορέας είναι ακόμη σε προ-συμπτωματικό στάδιο. Ακόμη και το 50% της μετάδοσης (ίσως και παραπάνω) συμβαίνει κατά το προ-συμπτωματικό στάδιο. Φαίνεται ότι οι ασυμπτωματικοί (αυτοί δηλαδή που δεν θα εμφανίσουν ποτέ συμπτώματα) μεταδίδουν πολύ λιγότερο σε σχέση με όσους θα εμφανίσουν τελικά συμπτώματα, χωρίς ακόμη να είναι ξεκάθαρο πόσο λιγότερο" [1]

Η στατιστική καταγραφή είναι τελείως αμφισβητούμενη. Όλες οι καταγραφές σωρηδόν βαφτίζονται κρούσματα [1] και η απλή παρουσία του ιού συνιστά αιτία θανάτου ακόμα κι αν ο θάνατος προήλθε από πνιγμό (συγκεκριμένο περιστατικό που συνέβη στην Ιταλία).
Η μεταπολεμική οικονομική δομή μέσα από αυτές τις δύο κρίσεις, ειδικά την υγειονομική ρευστοποιείται. Προτείνονται μοντέλα αναδόμησης του καπιταλιστικού μηχανισμού παραγωγής κέρδους όπου η κυρίαρχη μορφή κοινωνικών σχέσεων θα είναι αποϋλοποίημένη.
Από τον ανθρώπινο πόρο του ύστερου Καπιταλισμού βαίνουμε προς ένα μοντέλο ανθρώπου αποϋλοποιημένου, άυλης κεφαλαιακής αξίας, ψηφιακής μορφής μετατρεπόμενο σε ένα ακόμη διασυνδεδεμένο αντικείμενο ανάμεσα στα υπόλοιπα  διασυνδεμένα αντικειμένα.
Αυτός ο άνθρωπος παύει να έχει αυτεξούσιο στο σώμα του.
Οι απελπισμένοι από την μέγιστη ένδεια άνθρωποι, εύκολα ανταλλάσσουν τις θεμελιακές ελευθερίες τους στην προοπτική αποφυγής μεγαλύτερης ένδειας. Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη όταν φταίει που λέει κι ο στιχουργός.

Ιδιότυπος φασισμός...

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. Και δεν έχει καμία σχέση ο κίνδυνος με κάποια λοίμωξη. Υπάρχουν εμφανή τα σημάδια ολικής δημοσιογραφικής αυτολογοκρισίας. Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει επικοινωνιακός μηχανισμός, που ως σκοπό έχει  την εμπέδωση συγκεκριμένων αντιλήψεων.    Και σε λίγο καιρό οι δημοσιολογούντες θα ποινικοποιούνται αν ο λόγος τους ξεφεύγει της επίσημης αφήγησης. Να ναι καλά κι οι εκλογές στις ΗΠΑ, όπου εταιρείες διαχείρισης των κοινωνικών δικτύων αποφάσισαν τι θεωρείται ορθή πληροφόρηση και τι εσφαλμένη παρεμβαίνοντας σε δηλώσεις και των δύο υποψηφίων. Έγινε κι αυτό δεκτό σχεδόν με πανηγύρια. Τα είπε και ο πρωθυπουργός μας, περί "ψεκασμένων". Και αναπαράγονται συστηματικά από την κοινότητα των δικτυωμένων και συντονισμένων σχολιαστών του διαδικτύου. Με μια κουβέντα μας κλείνουν μέσα και πετάνε το κλειδί... Η έμπρακτη πολιτική σιωπή γύρω από τον πολιτειακό και οικονομικό μετασχηματισμό που συμβαίνει με αφορμή την επιδημία , από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων  είναι τα μέγιστα παράδοξη, παράξενη κι επικίνδυνη. Όσοι μιλάνε για τους ανθρώπους που πρέπει να σωθούν μέσω αμπαρωμάτων , εθελοτυφλούν. 

Είναι αρκετά ξεκάθαρο πλέον και με την βούλα ειδικών που δεν θέλουν να είναι βολικά εργαλεία (Ιωαννίδης, Κούβελας, Φαρσαλινός δημοσιεύματα στο BMJ, ακόμη κι ο ΠΟΥ ζητά στοχευμένα κι όχι οριζόντια μέτρα) το προφανές, ο ελέφαντας στο δωμάτιο,  ότι δεν πρόκειται να σωθεί κανένας παραπάνω άνθρωπος συνολικά στην κοινωνία (όχι μόνο οι ασθενείς με covid19, συνολικά οι όλοι πάσχοντες και ασθενείς, απ' όλα τα βαριά νοσήματα, αλλά και υγιείς που αυτοκτονούν, υγιείς που νιώθουν αφόρητη ψυχική πίεση) με τις ακολουθούμενες πολιτικές. Εδώ βρίσκεται μια χειραγώγηση:  οι λοιμωξιολόγοι εν γνώση ή εν αγνοία τους έχουν μια οπτική τούνελ, ασχολούνται μόνο με το κομμάτι της νοσοκομειακής πίεσης, ακόμη κι αν παραδέχονται το κοινωνικό κόστος , στην πράξη η παραδοχή τους λειτουργεί ως ρητορεία αλλά και άλλοθι προς τις αποφάσεις που οδηγούν στο αμπάρωμα. Οπότε κανένας παραπάνω δεν σώζεται συνολικά. Κανένας.
Αντίθετα θυσιάζονται άνθρωποι και η ζωή τους
Αντίθετα καταστρέφεται ζωτικός οικονομικός χώρος ο οποίος θα οδηγήσει σε μέγιστη ένδεια τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους. Κι ένδεια θα τους οδηγήσει σε εκλογή μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης. Η ένδεια θα τους οδηγήσει σε ψυχική δυσφορία και παθογένεια.

"Το 35% των γονέων ανέφερε ότι η πανδημία και τα μέτρα περιορισμού επηρέασαν αρνητικά την ψυχική υγεία των παιδιών τους. Οι μεγαλύτερες ανησυχίες τους και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν σε σχέση με τα παιδιά τους ήταν η κοινωνική απομόνωση, η αυξημένη χρήση υπολογιστών και παρακολούθησης τηλεόρασης, καθώς επίσης η ελάττωση της φυσικής δραστηριότητας και άσκησης. Ακόμη, η ανεργία, οι αυξανόμενες οικογενειακές συγκρούσεις, ο αποκλεισμός από τη δυνατότητα τηλεργασίας και η επιδεινούμενη ψυχολογική υγεία του γονέα, καθώς και το προηγούμενο ιστορικό σωματικής νόσου των παιδιών, συσχετίζονταν σημαντικά με αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών."[2]

 Το παραπάνω βίντεο εν μέρη είναι μια πραγματικότητα στις ΗΠΑ. Όπου όποιος διαφωνεί με την ασκούμενη αστυνόμευση ζητάει την παρουσία του επικεφαλής. Αν επιμείνει στα συνταγματικά του δικαιώματα η κλιμάκωση της βίας με πρόσχημα κάποια παραβατικότητα είναι εκθετική.  Κι όπου συνήθως αντί να βρει το δίκιο του στην αδικοπραξία του αστυνόμου, βρίσκεται συνήθως υπό την επήρεια ηλεκτροσόκ (teaser) και αρκετές φορές πυροβολημένος. Ειδικά αν ανήκει στους βολικά συνήθεις ύποπτους (μαύρος , λατίνος).

Ξεκάθαρα κινδυνεύουν θανάσιμα οντολογικές ελευθερίες, όπως το αυτεξούσιο του ανθρώπου στο σώμα του, όπως η μη υποχρεωτική ιατρική πράξη, κατακτημένες εδώ και τουλάχιστον 200 χρόνια.

Μια πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον (που εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθεί):

Δεν θα ανοίξει η πιάτσα τον Δεκέμβρη , κάποιος φταίχτης θα βρεθεί για την αναγκαία εκλογίκευση, και θα συνεχιστεί η παροχή επιδομάτων. Με κάποια τέτοια αφορμή θα θεσπιστεί μια πρώτη μορφή κοινωνικής βαθμολογίας. Για να υπάρχει ο αναγκαίος συνετισμός. Κατά τα πρότυπα των αξιολογήσεων στις επιχειρήσεις και κατά τα πρότυπα της επιχειρούμενης αξιολόγησης στο Δημόσιο. Από εκεί θα ξεκινήσει όλο το story για την μορφή του κομφορμισμού που θέλουν να εγκαθιδρύσουν....

--------------------------------------------------------
[1]

1. Κρούσμα είναι όποιος έχει συμπτώματα (υποκειμενικά) ή/και κλινικά σημεία (αντικειμενικά) συμβατά με λοίμωξη από τον κορωνοϊο (δηλαδή συμβατά με COVID-19), και ταυτόχρονα έχει και θετικό PCR. Κρούσμα θα μπορούσε να είναι και κάποιος με συμπτώματα/σημεία συμβατά με τη νόσο ακόμη και χωρίς PCR έλεγχο. Τονίζω τον όρο “συμβατά”. Για παράδειγμα, ασθενής με δυσουρία έχει πιθανότατα ουρολοίμωξη και ασθενής με έμφραγμα έχει έμφραγμα, κι ας έχουν θετικό τεστ για τον ιό. Δεν είναι κρούσματα λοιπόν αν δεν έχουν κλινικά συμβατή νόσο. Σπάνιες εξαιρέσεις μπορεί να υπάρχουν βέβαια.

2. Κρούσμα ΔΕΝ είναι όποιος έχει θετικό διαγνωστικό έλεγχο (PCR η έλεγχο αντιγόνου) χωρίς συμπτώματα ή/και χωρίς κλινικά σημεία συμβατά με νόσο COVID-19."

http://www.docmed.gr/konstantinos-farsalinos-dieykriniseis-schetika-me-tis-epistimonikes-orologies/?fbclid=IwAR3Mg6kRKHr24bZK8JhSChjfeG--_Imzr-l9muTEbBHpqyDjxwCBAORw5tI

 

[2]

"Το 35% των γονέων ανέφερε ότι η πανδημία και τα μέτρα περιορισμού επηρέασαν αρνητικά την ψυχική υγεία των παιδιών τους. Οι μεγαλύτερες ανησυχίες τους και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν σε σχέση με τα παιδιά τους ήταν η κοινωνική απομόνωση, η αυξημένη χρήση υπολογιστών και παρακολούθησης τηλεόρασης, καθώς επίσης η ελάττωση της φυσικής δραστηριότητας και άσκησης. Ακόμη, η ανεργία, οι αυξανόμενες οικογενειακές συγκρούσεις, ο αποκλεισμός από τη δυνατότητα τηλεργασίας και η επιδεινούμενη ψυχολογική υγεία του γονέα, καθώς και το προηγούμενο ιστορικό σωματικής νόσου των παιδιών, συσχετίζονταν σημαντικά με αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των παιδιών.

Παρ' όλο που, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, η μελέτη αφορούσε ένα μη αντιπροσωπευτικό δείγμα του πληθυσμού, αναδεικνύει ότι τα παιδιά αποτελούν μία ευαίσθητη ομάδα και ότι μπορεί να αντιμετωπίσουν σημαντικά προβλήματα στον ψυχισμό τους λόγω της πανδημίας και των περιοριστικών μέτρων. Οι οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες της οικογένειας μπορούν να επιτείνουν αυτά τα προβλήματα."

https://www.medrxiv.org/content/10.1101/2020.10.18.20214643v1.full?fbclid=IwAR1dEsOqh7gRTMPD4tMsxI3fhT2PvH18QTRoL-GWHjLT9v-WVMvOTZYhErU