Το Hotel California της Αριστεράς (ή ΕΕ & η σχιζοποίηση της επονομαζόμενης Αριστεράς)

"We are programmed to receive.
You can check out any time you like,
But you can never leave!". [1] 
                           
Η ΕΕ ως το Hotel California της Ευρωπαϊκής (κι Ελληνικής) Αριστεράς.
Το πρόβλημα είναι ότι όσοι ενσαρκώνουν τον Λόγο και την Πράξη της  επονομαζόμενης Αριστεράς βρίσκονται σε μια πλήρη ασυνείδητη αμηχανία σε ότι αφορά την ΕΕ. Έχοντας φάει την φόλα των συμμετρικών ολοκληρωτισμών (Ναζισμού - Σταλινισμού), ειδικά μετά την "αποσταλινοποίηση" στην Σοβιετική Ένωση, ταυτόχρονα με το τυράκι της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ατόμου έναντι της κρατικής απόλυτης εξουσίας, καταλήγουν να μπουρδουκλώνοναι και απλώς να ρητορεύουν ανερμάτιστα (αναπαράγοντας τον σχιζοποιημένο λόγο του Καπιταλισμού) σε ότι αφορά τον ιδεολογικό πυρήνα της ΕΕ, που είναι ο Καπιταλισμός πριν και πάνω από όλα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι , η μονίμως αμφίσημη πολιτική Πράξη τους, η ισχνή κοινωνική έδραση του Λόγου, ως προς την επιτελεστικότητα επί του πολιτικού σώματος (την γέννηση ενός κομμουνιστικού κινήματος). Οι περισσότερες οργανώσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι σε ένα μόνιμο κυκλικό "ναι μεν αλλά" το οποίο καταλήγει σε έναν ψευδεπίγραφο "δικαιωματισμό" ο οποίος αγνοεί ηθελημένα τα ζητήματα, πρωταρχικά ζητήματα που προκαλεί ο Καπιταλισμός στον Άνθρωπο[2].  Η επίπτωση του Καπιταλισμού είναι μια συνεχής πολύμορφη σχιζοποίηση επί του επιθυμούντος σώματος, του κάθε ανθρώπου. Η επιθυμία στον άνθρωπο εκπορεύεται κι εκφράζεται εκλεκτικά στο σώμα του. Το σώμα γίνεται αντικείμενο και ανήκει στον Καπιταλισμό.  Ο άνθρωπος ξαφνικά βρίσκεται χρεωμένος ως προς το σώμα του. Η ανθρώπινη ψυχοσωματική ενότητα  διαμελίζεται. Το επιθυμών σώμα κάθε ανθρώπου-Υποκειμένου γίνεται το (απαραίτητο) καθηλωμένο αντικείμενο-μηχανή παραγωγής υπεραξίας που χρειάζεται ο Καπιταλισμός για να συντηρηθεί.  Με μια κουβέντα ο Καπιταλισμός προκαλεί σχιζοποίηση του Υποκειμένου ως προς το επιθυμών σώμα του (δλδ ως προς την επιθυμία του) [3].

Η ακροδεξιά στις χώρες της Ευρώπης υπονοεί μια έξοδο από αυτό. Δεν είναι καινοφανές: τόσο ο Φασισμός όσο και ο Ναζισμός αυτό προφήτευαν,  μια έξοδο από την σχιζοποίηση που επιφέρει ο Καπιταλισμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Γι αυτό και το πολιτικό πρόσημο στις χώρες της Ευρώπης κλίνει όλο και περισσότερο προς αυτήν την αυταρχική ακροδεξιά που αρθρώνει λόγο ενάντια στην εξίσου αυταρχική ΕΕ. Τα τελευταία γεγονότα στην Ιταλία κάνουν εμφανές το πρόβλημα. Σε ότι αφορά την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτίστως (δεν είναι ο μόνος - το σύνολο της Αριστεράς έχει ευθύνη) αρνήθηκε την ευκαιρία το 2015 για μια έξοδο από την ΕΕ. Και σ' αυτή την κατάσταση όποιος φύγει πρώτος από το μαντρί θα είναι ο περισσότερο ωφελημένος. Αν οι ακροδεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί προβαίνουν αυτοί  σε πράξεις εξόδου από την ΕΕ, τότε αυτοί θα νομιμοποιηθούν στην συλλογική αντίληψη του πολιτικού σώματος.

Σημειώσεις
[1] Ο επίλογος των στίχων του Hotel California
[2] Χαρακτηριστικό παράδειγμα: σε ορισμένους κύκλους "ριζοσπαστικά" οπαδών του ατομικού δικαιώματος, η εκπόρνευση ορίζεται ως θεμιτή ατομική επιλογή για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών. Δλδ ο  κατεξοχήν διαμελισμός/αποκοπή του σώματος (της ενσαρκωμένης επιθυμίας) που μετατρέπεται σε ζωντανή μηχανή παραγωγής επιθυμιτικής υπεραξίας  βαφτίζεται ως δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος.
[3] Αυτό καταδεικνύεται από βιβλία και κείμενα παλιά όσο του Νίτσε και του Κίγκερκωρ όσο και ποιο πρόσφατα όπως του Μπένγιαμιν, των  Ντελέζ & Γκουαταρί, Φουκώ,  Μπωντριγιάρ, Κρίστοφερ Λας, Μαρί Μπαλμαρί

Οριενταλισμός εξωτικά φρούτα και το γκαζόν (στα σκέλια) ΙΙ [ ή όταν υπάρχει αφηγηματικά, σκέτη ατόφια φαντασίωση]

Επ' αφορμής της επετείου των 200 ετών από την γέννηση του Μαρξ και του απόηχου, της (επιεικώς) αφελούς ταινίας του Καντλίφ, Djam, ένα μεταπολεμικό κομμάτι του Γιώργου Κατσαρού (Θεολογίτη). Είναι από τα τελευταία ρεμπέτικα.
Εν μέσω εμφυλίου 1947 λοιπόν, πάνω σε ένα πολύ γνωστό επτανησιακό σκοπό που τον είχε επαναφέρει ο Τσιτσάνης , μιλά για την εξορία κάποιου που προφανώς είναι μέλος ή του ΚΚΕ ή του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, με πολύ σαρκασμό και ειρωνεία.
Τα καλούδια που αρνείται είναι πιθανόν τα εφόδια που έστελνε η UNRA και το σχέδιο Μάρσαλ ή απλά το συσσίτιο του φυλακισμένου.
Τα καλούδια που τους προσφέρονται τα αρνούνται και ζητούν (οι εξόριστοι) να επιστρέψουν στον τόπο της επιθυμίας τους.
Τίτλος του κομματιού "ΜΑΣ ΠΗΓΑΝ ΕΞΟΡΙΑ"

Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι μιλά για τους εξόριστους του εμφυλίου στην Ελ Ντάμπα αλλά ίσως και για αυτούς της Γιάρου & της Μακρονήσου...
Είναι επίσης κάτι παραπάνω από εμφανές ότι το ζήτημα του ρεμπέτικου για τον Γκάτλιφ είναι όχημα για μια επιφανειακή αντίληψη μιας (ανώδυνης) No Politica ηθογραφίας  και ενός αισθησιασμού που συρρικνώνεται στις (γυναικείες) τρίχες...

Σημειώσεις

Α. "1. Ηχογράφηση στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ.

2. Τραγούδι με παραπλήσια μουσική και ίδιο τίτλο (ΒΑΡΚΑ ΓΙΑΛΟ) ηχογραφείται το 1946 από τον Βασίλη Τσιτσάνη με τον Στράτο Παγιουμτζή. Γραμμένο και συνθεμένο στην κατοχή.

3. Η μελωδία είναι παλιά επτανησιακή, ίσως οι στίχοι της εκτέλεσης με τον Στράτο να είναι του Τσιτσάνη"

http://www.antifonies.gr/%CF%84%CE%B1-%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%

Β. Ο Μίμης Φωτόπουλος είχε περάσει απότην Ελ Ντάμπα και το έχει καταγράψει λογοτεχινκά:

"η Ελ Ντάμπα, “το Κουαντάναμο” του εμφυλίου

180 χιλιόμετρα Δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου βρισκόταν το RAF El Daba, στρατιωτικό αεροδρόμιο / στρατόπεδο της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Βρετανίας. Μοίρα κακή το έφερε σε τούτο το στρατόπεδο να φυλακιστούν 8.000 – 10.000 Έλληνες πατριώτες, φίλοι ή μέλη του ΕΑΜ. Το Δεκέμβρη του 1944 Αγγλικός Στρατός που βρισκόταν στην Ελλάδα, βοηθώντας την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, αποφάσισε να “καθαρίσει” την περιοχή από τους “ενοχλητικούς” εαμίτες και να αποδυναμώσει σημαντικά την αντίσταση στην Αθήνα. Γι αυτό απήγαγε και μετέφερε στα κρυφά εκτός Ελλάδας τους δημεγέρτες του αντιστασιακού αγώνα. Οι κρατούμενοι δεν ενημέρωσαν κανένα από τους οικείους τους, μεταφέρθηκαν και κρατήθηκαν με απάνθρωπες συνθήκες στην Ελ Ντάμπα της Αιγύπτου. Αυτή την προσωπική περιπέτεια καταγράφει ο Μίμης Φωτόπουλος σε τούτο το εκπληκτικό έργο. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ"

http://www.24grammata.com/?p=54067

Γ. «Δεν το πίνουμε το γάλα, βάρκα – γιαλό (2)

δεν το πίνουμε το γάλα,

ούτε και τη μαρμελάδα,

αχ να σε χαρώ, βάρκα – γιαλό. (επανάληψη των τριών τελευταίων στίχων)

Και μας πήγαν εξορία, βάρκα – γιαλό (2)

και μας πήγαν εξορία,

μακρυά από την Αθήνα,

αχ να σε χαρώ, βάρκα – γιαλό. (επανάληψη των τριών τελευταίων στίχων)

Και μας δίνανε μπιζέλια, βάρκα – γιαλό (2)

και μας δίνανε μπιζέλια,

που τα ‘ρίχνουν στα κουνέλια,

αχ να σε χαρώ, βάρκα – γιαλό. (επανάληψη των τριών τελευταίων στίχων)

Και θα βάλω σημαδούρα, βάρκα – γιαλό (2)

και θα βάλω σημαδούρα,

κι έτσι θα το σκάσω ζούλα,

αχ να σε χαρώ, βάρκα – γιαλό»