Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2018

Μόνο όποιος δεν αντι-στέκεται είναι οριστικά ηττημένος (ενάντια στον κυνισμό)

Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της Ηθικής (στάσης).
Όπως ο αριστερισμός είναι το καρκίνωμα της Αριστεράς.
Όπως ο επιστημονισμός είναι το καρκίνωμα της Επιστήμης
Όπως ο διανοητισμός είναι το καρκίνωμα της Ψυχ-ανάλυσης

_DSC9593 copy["Το πρωταρχικό πεδίο της θετικής Επιστήμης, που παρέμεινε το αγαπημένο της, είναι εκείνο της αδρανούς ύλης. Νιώθει λιγότερο άνετα στον οργανικό κόσμο, όπου βαδίζει με σιγουριά μόνο αν στηρίζεται στην φυσική και την χημεία. Προσδένεται σε ότι φυσικοχημικό υπάρχει στα έμβια όντα, όχι σε ότι αμιγώς έμβιο υπάρχει στον ζώντα κόσμο. Η μεγάλη της αμηχανία είναι όμως όταν φτάνει στο πνεύμα. [...]
...ο ρόλος της διάνοιας ήταν ήδη να κατασκευάζει εργαλεία και να καθοδηγεί την δράση του σώματος μας, επί των γύρω σωμάτων" Μπερκσόν 1 ]

Περί αντικειμένων (ή τα παιχνίδια δεν μπορούν να παίξουν)
Όταν δεν υπάρχει ο διαμεσολαβητής του Συμβολικού ως ενσαρκωμένη διαφορά, η πραγματικότητα γίνεται ωμή αιματηρή ανα-παράσταση...
Η διαφορά ανάμεσα στην ζωή ως διαχείριση αντικειμένων και στην βιωμένη (ζώσα) ζωή είναι αυτή ακριβώς η ενσάρκωση της διαφοράς. Είναι η διαφορά που σπάει τις ισοδύναμες συμμετρίες που ακινητοποιούν και καθίστασαι αντικείμενο διαχείρισης. Όπου το Συμβολικό προτρέπει στο παιγνίδισμα. Όπου διανοίγεται ο χρόνος και ο τόπος όπου ο λόγος μου, ο λόγος σου πάλλονται από επιθυμία, δεν είναι λόγος της διεκπεραίωσης και της τακτοποίησης αντικειμένων. Η εικόνα μου, η εικόνα σου είναι μέρος του επιθυμ-όντος σώματος που μιλά και όχι μια προβολή και αντανάκλαση εικόνας πάνω στα γυάλινα μάτια του άλλου-αντικειμένου που το θέλουν. Διεκπεραιώσεις, διαχειρίσεις είναι που αφορούν [και σε μετατρέπουν σε] αντικείμενα. Και όταν τα αντικείμενα αρχίζουν και μιλούν,αρχίζουν να διαισθάνονται, αρχίζουν να εκφέρουν θέληση, βούληση επιθυμίας τότε τέρατα εμφανίζονται στο βλέμμα του ανθρώπου του ήδη αντικειμένου, που προκαλούν θυμό ή τρόμο. Όταν το μέχρι τότε αντικείμενο-σώμα σου, το αντικείμενο-ψυχή σου, αρχίζει και μιλά τότε οι κατασκευές της διάνοιας που σου έχουν φορέσει, καταρρέουν. Ο φόβος και ο τρόμος κάνουν την εμφάνισή τους [διαταραχές πανικού].


Μή τρώγοντας ζωικά προϊόντα, ταΐζοντας (παρ' όλα αυτά) με ενοχή πλήρης λιπαρών.
Είναι η μεταμοντέρνα εμφάνιση μιας προστακτικής στην μορφή κρυφής υπερεγωτικής ιδεολογίας που συνοψίζεται σε μια σαγηνευτική απόφανση "είσαι a priori ένοχος" . Σαγηνευτική καθώς προσδίδει πλήρες νόημα σε μια αντιφατική ύπαρξη (λείπει η επιθυμία) και ένα βίωμα με ελλοχεύοντα κενά. Η έγκλιση γίνεται με όρους a priori ενοχής του τρόπου ζωής.  "Τρέφεσαι με ζωικά προϊόντα συμμετέχεις και προκαλείς βασανισμούς και πόνο, άρα είσαι ανήθικος και έχεις χρέος να αλλάξεις τρόπο ζωής" [2].
"Για να είσαι, πρέπει να είσαι έτσι κι έτσι", ένα συνονθύλευμα από άκαμπτους κανόνες συμπεριφοράς.

Κι εσύ ψάχνεις ν' αποδείξεις ότι δεν είσαι ο ένοχος ελέφαντας. Αλλά για τους κυνικούς, αν δεν είσαι ένοχος ελέφαντας δεν είσαι καν. Δεν μπορείς να είσαι. Δεν θα είσαι. Εκεί βρίσκεται η κρυφή παγίδα.

Όταν η ανθρώπινη κατάσταση του αυθύπαρκτου "Είμαι" χρήζει συγκόλλησης από ένα προσδιοριστικό "Κάτι" προκειμένου να είναι, τότε το κάτι ιδεολογικοποιείται και ταυτόχρονα λειτουργεί ως κόλλα-φετίχ. Ως ξόβεργα που παγιδεύει τα πουλιά. Τότε από τα κολλημένα χάσματα αρχίζουν κι εμφανίζονται σφάλματα, σημεία και πολλές φορές τέρατα (τουλάχιστον) του λόγου. Ζώα για παιδιά.  [για να είμαι ] είμαι μαμά και μπαμπάς κατοικίδιων.


άλλοτε καλός άλλοτε κακός.
Όμως δεν μπορεί ένας καλός άνθρωπος να εμφανίζεται άλλοτε κακός άλλοτε καλός. Να βρίσκεται σε πλήρη αντινομία. Ή το φαινόμενο απατά (φαινομενική εργαλειακή καλοσύνη) ή υπάρχει ένας άνθρωπος, πλήρους οδύνης. Τεμαχισμένος. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει στο φαινομενικά καλό η σύγχυση της οδυνηρής αγάπης. Μιας θυσίας με την μορφή και την εμφάνιση αγάπης, έρωτα, απόλαυσης. Μόνο που αυτό τελικά υπ-άρχει είναι η οδύνη. Άλλη μία εξαφανιζόμενη μαγική εικόνα. Εικόνα αγάπης  με  υφή θανάτου.
Αγάπη ως πόνος του από-χωρισμού από τον ανώτερο. Ο πόνος της σύγχυσης ανάμεσα στο ανυψώνω/εξυψώνω και στο ξεχωρίζω (ο ξεχωρισμένος της αγάπης) Ο πόνος ενός μέλλοντος ίδιου κι απαράλλαχτου του παρελθόντος. Ο πόνος της κατάστασης όπου έχεις κατά-λήξει, επανερχόμενος, ξανά, σε μια κατάσταση κοινότυπου αντικειμένου. Αν η αγάπη είναι ζητούμενο που αγιάζει τα μέσα, τότε ήδη έχεις εκπορνευτεί για  λίγα ψίχουλα αγάπης. Η επιθυμία έχει συνθλιβεί.

Μιλώ, όχι κάτι λέω...
το δυσκολότερο (ίσως) μεταξύ ανθρώπων είναι το ακούω, όχι φιλολογικά τις λέξεις, αλλά το (υπό)κείμενο που εκφέρεται κ δι-αρθρώνεται μέσω των λέξεων και της σύνταξής τους. Στην Πεντηκοστή οι Απόστολοι άρχισαν ν' ακούν όχι τις λέξεις αλλά τον υποκειμενικό λόγο κάθε ανθρώπου. Πάρα πολλοί μες την τυφλότητα της Γνώσης χάνουν την λεπτότητα αλήθειας της παραβολής...
Κι αυτοί οι άνθρωποι δε είναι σε θέση να αντιληφθούν τα λεπτά όρια του κακόκαλου των μεταμοντέρνων καιρών που ζούμε και καταλήγουν στην αμήχανη ευκολία του φιλόλογου/διορθωτήρα σειράς μπροστά σ' ένα πρωτότυπο κείμενο...

Η γραφειοκρατία είναι ένας διορθωτήρας που ισοπεδώνει αφηγήσεις και δυνατότητες αφηγήσεων. Όπου κι αν υπάρχει (έχω τρία βιώματα από αυτήν, θεσμοί της Ψυχανάλυσης, πολιτική οργάνωση, και συνδικαλισμός) το μόνο για το οποίο ενδια-φέρεται είναι να βρει άλλους γραφειοκράτες Προκειμένου ΝΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ και όχι να γεννά καινούριο (όπως πολιτικά Υποκείμενα). Η γραφειοκρατία διαχειρίζεται ένα λόγο άψυχο αντικείμενο, όπου  παθητικο-ποιεί και δεν ενεργο-ποιεί.
Η γραφειοκρατία περι-γράφει, μετρά αποτελέσματα αντικειμένων, οργανώνει συστήματα. Δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο. Απλά του βρίσκει μια θέση στον μηχανισμό.


(ξανά) για την Αριστερά
Να βρει τον δρόμο προς την εκ-πλήρωση του ανθρώπινου Νόμου (που εξανθρωπίζει) πέρα από τον Φυσικό Νόμο (αλλά νεοφιλελεύθερου ικανότερου που επιβιώνει) δίχως υπερεγωτικά (διαστροφικά/αισχρά) συμ-πληρωματικά καλέσματα για την παραβίασή του. Όπου το Ου κλέψεις δεν θα σημαίνει κλέψε νόμιμα, αλλά δεν θα χρειάζεται να κλέψεις, το "εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου, εξ οίκου δουλείας. ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού." δε θα σημαίνει γίνε δούλος σ' έναν Κύριο αλλά ο Κύριος/κυβερνήτης είναι μόνο ο περαματάρης προς την ελευθερία σου...


(ξανά) για την αγάπη
Αν η αγάπη εμφανίζεται με προσπάθεια να ακινητοποιηθεί ο άλλος ως αντικείμενο λατρευτικό, φυσικά είναι αντικείμενο αγάπης. Αντικείμενο-αίτιο αγάπης. Αντικείμενο, όχι άνθρωπος.
Το νόημα που δίνει κάποιος στο "σε θέλω" είναι διαφορετικό όταν προκύπτει μέσα από το "θέλω να είμαι με κάποιον" και διαφορετικό όταν προκύπτει από το "μου είναι χρήσιμη αγάπη κάποιος" στην μια περίπτωση η σχέση δεν είναι ανταλλαγής αντικειμένων, στην άλλη είναι. Ανταλλαγή αντικειμένων είναι και η προσφορά μου ως αντικείμενο αγάπης. Οπότε υπάρχει αλισβερισι, εμπόριο. Ο κυνισμός ως  ενοχοποίηση των ανθρώπων που ζητούν να ζήσουν την εκπληρωμένη επιθυμία τους. Να η απόλαυση της ζωής να η χαρά που συγκλονίζει. Να η αγάπη που πάλλεται. Να η αγάπη που σε ξεχωρίζει, σε διαχωρίζει.

Σημειώσεις
[1] Ανρί Μπερκσον Η σκέψη και η Κίνηση σελ 38 & 40

[2] Η σαγήνη βρίσκεται στο λογικό άλμα (μαγική εικόνα) ονομάζοντας την κατάσταση των ζώων που εκτρέφονται για τροφή ως δουλεία. Εξομοιώνοντας την κατάσταση της ανθρώπινης δουλείας με αυτή των εκτρεφομένων ζώων.

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες