Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Βινιέτες

Για την οδύνη:
_DSC0040 copy
Η οδύνη επι-μένει διότι είναι εγγραφή αιώνιου παρόντος. Η χαμένη αγάπη χάνεται κάθε μέρα.
Ο εραστής πεθαίνει ως εραστής για την ερωμένη του κάθε μέρα. Ο Εξουσιαστής ελέγχει το συνειδητό. Καθορίζει αμετάκλητα το παροντικό. Είναι ο υψηλός Κύριος της στιγμής. Η στιγμή που ορίζει μια παροντική αιωνιότητα και όχι μια μετάβαση. Οι μεταβάσεις απειλούν θανάσιμα τις εξουσίες. Το κάθε σήμερα είναι ένα σήμερα δίχως αύριο, ούτε χθες. Αυτή είναι η μαύρη τρύπα μιας αποκλειστικά συνειδητής κατάστασης με αποκλεισμένο τον α-συνειδητό χωρο-χρόνο. Ο ασυνείδητος χωρο-χρόνος εξασφαλίζει
α) διαχωρισμό χρόνου - χώρου (επιτρέπει την κίνηση)
β) την διαλεκτική τους (επιτρέπει την μετακίνηση)
γ) την ερμηνεία τους (επιτρέπει την αλλαγή κατεύθυνσης)

Επιτρέποντας την ύπαρξη του Υποκειμένου ως δυνατότητα αλλαγής του παρελθόντος. Ως δυνατότητα μετάβασης σε ένα μέλλον μη προαποφασισμένου.

Για την Αντιγόνη του Σοφοκλή :
Κι όμως ο Κρέοντας είναι ο τραγικός ήρωας (κατά Κίρκεγκορ). Είναι ο κατ' εξοχήν πολιτικός που προσπαθεί για αυτό που θεωρείται ως κοινό καλό (την κοινωνική ειρήνη και την κατασίγαση των παθών) θυσιάζοντας μέχρι και τις οικογενειακές του σχέσεις. Το κίνητρο της Αντιγόνης είναι η πράξη της προσωπικής της αποκωδικοποίησης, του άγραφου ηθικού κώδικα...
Αν το τελικό αποτέλεσμα είναι η αποκατάσταση της θείας ισορροπίας και της πληρότητας (Αποκατάσταση του Θεϊκού/φυσικού Νόμου) η επιστροφή στο πρότερο Status Qvo, τότε ο Κρέοντας είναι πιο κοντά στο σε ότι ονομάζεται προοδευτικό και η Αντιγόνη είναι η κατεξοχήν συντηρητική. Αποκατάσταση της πρότερης (προβληματικής) ισορροπίας δίχως καμία διαλεκτική για το τι και ποιος συνέβη, για το πως φτάσαμε ως εδώ. Μήπως τελικά η στάση του Κρέοντα είναι που θέτει το ερώτημα για την εξουσία ανοίγοντας την κουβέντα ενώ η Αντιγόνη αποφεύγει να αναρωτηθεί προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποκαταστήσει την πληρότητα του Αρχαίου Νόμου...; Το ζητούμενο είναι ο Χορός να πάψει να είναι παθητικός θεατής (ηδονοβλεψίας της εξουσίας)  και ν' αναλάβει την ευθύνη εκφοράς του Vox Populi (της Φωνής του Λαού) μη περιμένοντας σωτηρία παρά από τον ίδιο τον λαό...

Για το χαμένο καπέλο που είναι γούστο (μου)
Πόσο ακινητοποιημένη είναι εκείνη η επιθυμία που της επιτρέπεται η παρουσία μόνο και μόνο για να υπηρετήσει ένα εκ-τυφλωτικό συμπέρασμα. Mε βγαλμένα τα μάτια ερμηνεύω την τύφλωσή μου στο γούστο μου. Αυτό που πριν απ' όλα σφαγιάζεται είναι η δυνατότητα στο Υποκείμενο, του ρήματος γουστάρω. Το Γούστο μου καπέλο μου...
Του εκτυφλωτικού συμπεράσματος προηγείται η ασυνείδητη υποταγή στην λάμψη. Υποταγή: ότι μόνο η εκτυφλωτική αξία αντικειμένου υπ-άρχει και τίποτε άλλο.

Εκκινεί ο τεμαχισμός της εικόνας του λόγου. Τα κομμάτια διαλέγονται ώστε να ταιριάζουν στο συμπέρασμα. Το σαγηνευτικό αγαλματένιο εκ-τυφλωτικό συμπέρασμα. εκεί εκκινούν τα επιχειρήματα που συναρμολογούν ένα αθάνατο τέρας , σα το πλάσμα του Φρανκενστάιν. Εκεί το κάστρο του κάθε εξουσιαστή. Έχασα την χαρά σε ότι γουστάρω.

Στην χαμένη Αγάπη:

Στα έρημα (υπερεγωτικά) πεδία του προστακτικού καθώς-πρέπει.

Κι όπου ο ηθικισμός μεταμφιέζεται σε Ηθική κι η μισαλλοδοξία εμφανίζεται ως βουλιμικός κατακλυσμός (απ)ανθρωπιάς...

Κι όπου η μισανθρωπιά εμφανίζεται ως μονοδιάστατο σημείο ανεξαίρετης, ισότροπης κι απρόσωπης αγάπης όλων-είμαστε-ένα.

Όπου θολώνει η διακριτότητα ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα.

Στους ανθρώπους ο χρόνος εμφανίζεται με πυκνώσεις αραιώσεις. Είναι ο υπο-κειμενικός χρόνος, που επιτρέπει την δι-άρθωση της ιστορίας του Υποκειμένου/ανθρώπου.

Στο ανθρώπινο πεδίο του Υποκειμένου και το μη-ανθρώπινο πεδίο του Αντικειμένου.
Δεν υπάρχει Βλέμμα.

Δεν μπορεί να φανεί ούτε η είσοδος στην Όγδοη μέρα της Χαράς.

Όλα πνίγονται σε μια καταναλωτική απόλαυσης του μίσους (μασκαρεμένο σε "άνευ όρων") - αγάπη. Αγάπης με μορφή μόνιμης (εγ)κλήσης προς απολογία.
Αγάπη που σκοτώνει.

Σέλφι η σύγχρονη εμφάνιση (μορφή) της αρχαίας παγανιστικής (κι αδιέξοδης) Μελαγχολίας:
Ποια είναι η διαφορά του (τ)σέλφι από αυτοφωτογράφιση;

Στην (τ)σέλφι είσαι το ηδονοβλεπτικό ακίνητο αντικείμενο στην φωτογραφία , ενώ στην (αυτό)φωτογράφιση είσαι το υποκείμενο της φωτογραφίας. Στην (τ)σέλφι το βλέμμα περιστρέφεται σαγηνεμένο από μια αιώνια αντανάκλαση (ανάμεσα σε δυο καθρέφτες), στην φωτογραφία το βλέμμα ανασταίνεται και φεύγει...


Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

Θανατηφόρα προσαρμογή ( ή το παιχνίδι της αν-ίατης εξουσίας)

Με αφορμή τα διάφορα που ακούγονται περί ανάγκης ύπαρξης ειδικών & ψυχολόγων ώστε να αντιμετωπιστεί η φραστική ή σωματική παρενόχληση  στην δευτεροβάθμια (ή και πρωτοβάθμια) εκπαίδευση:
Η παρενόχληση όπου και όποτε συμβαίνει (εκπαιδευτικό , εργασιακό , δημόσιο χώρο ή οικογενειακό χώροχρόνο) γίνεται με την ανοχή ή την άρρητη στήριξη της εκάστοτε εξουσίας. Και στο εκπαιδευτικό σύστημα την άμεση εξουσία έναντι των μαθητών την φέρουν οι εκπαιδευτικοί.
 Η παρουσία των ψυχολόγων θα ενισχύσει την (ήδη ανθούσα) παραγωγή της βιομηχανίας "συνδρόμων" & διαταραχών.
_DSC0125 copyΠαιδάκια θα δηλώνονται σωρηδόν ως ΔΕΠΥ ή "ασπεράγκια" (όπως έχει ακουστεί από στόμα εκπαιδευτικού) και θα περιφέρονται εφ' όρου ζωής με κολλημένη (σα τσίχλα στα μαλλιά)  την ταμπέλα/κατηγορία ανθρώπου που θα τους έχει δοθεί από την γνωμάτευση.
Απλά και μόνο διότι μίλησαν την οδύνη τους. Μίλησαν μέσω του άγχους τους μέσω της δυσφορίας τους, μέσω μιας "παράξενης" ανεξήγητης, συμπεριφοράς. Οι πραγματικοί αίτιοι της οδύνης, συνήθως είναι ή στα πρόσωπα που ενσαρκώνουν την οικογένεια ή στα πρόσωπα που  ενσαρκώνουν τους διδακτικούς θεσμούς. Αυτοί λοιπόν που έχουν την εξουσία να οργανώνουν την οδύνη στις σχέσεις και την βία αυτών των σχέσεων, θα καθίστανται αφανείς αποκτώντας άλλοθι, με την βούλα της επιστήμης και του "ειδικού". Η πλειοψηφία των ψυχολόγων ως στόχο βάζει να εμφανίζει ο "ασθενής" κοινωνική λειτουργικότητα (να είσαι λειτουργικός). Δλδ η ψυχική υγεία ταυτίζεται με μια φαινομενική ευθυγράμμιση με την τρέχουσα  αντίληψη για την κοινωνική νόρμα. Οτιδήποτε ξεφεύγει αυτού, βαφτίζεται διαταραχή ή ψυχική ασθένεια. Οι τεχνικές επαναφοράς της  ψυχικής υγείας είναι εκμάθηση τεχνικών προσαρμογής και διάφορα μοντελάκια διαχείρισης της οδύνης ως ψυχοσωματικού φαινομένου/συμπτώματος. Με μια κουβέντα ελάχιστοι είναι οι ψυχολόγοι που ρητά ή άρρητα δεν δείχνουν τον δρόμο της συσσωμάτωσης/ενσωμάτωσης, στον κοινωνικό κομφορμισμό. Από κοντά καθηγητές και δάσκαλοι που συνήθως αναπαράγουν εμφανώς ή υπόγεια την οδύνη τους, στην οποία υπόκεινται, προσαρμοσμένοι κι οι ίδιοι. Όταν πλέον οδύνη και ζωή παντρευτούν  δίχως δυνατότητα χωρισμού, τότε η δι-Έξοδος γίνεται αυτοχειρία: έξοδος-από-την-ζωή. Και γύρω ολόγυρα οι κροκόδειλοι θα γλύφουν τα αλμυρά δάκρυα τους, έτοιμοι  για το επόμενο νόστιμο γεύμα που ελπίζουν ότι θα θρέψει την αθανασία τους.

Το γάλα της Φορμόλης

Ευρισκόμεθα εμείς οι γιατροί προ ενός ασθενούς επί της χειρουργικής κλίνης, μικρέ ανθρωπάκο...[1] Ο Κάρολος είχε γράψει για τον νομοτελειακό...

Αναγνώστες